Kaç gündür dolaþmaktan ayaklarýmýza kara sular indi. Satýn almak üzere ev arýyoruz. Þimdi: ‘Ev mi yok?! Hele ……………..’da kýyamet gibi boþ ev var. Alýn gitsin birini.’ diyeceksiniz. Sakýn demeyin ! Öyle öfkeliyim ki belki kýrarým kalbinizi. Ev olmaz mý ?!.. Dediðiniz gibi kýyamet gibi boþ ev var !


Ancak ev fiyatlarýný duysanýz neden bu kadar öfkeli olduðumu anlarsýnýz. Bir yarým asrý arkamýzda býrakmýþýz, karý koca yýllarca çalýþýp çabalayýp kenara üç-beþ kuruþ biriktirmiþiz. ’Eh, artýk yeni bir ev almanýn zamaný. ‘ diye düþünüp, ‘daha önce borç-harç aldýðýmýz evi satalým, o paraya üç-beþ kuruþu da ekleyelim yeni bir ev alalým’ düþüncesiyle yola çýkmýþýz. Çýkmaz olsaydýk….




Çok ekonomiden anlamam ama küçük hesaplarý yapmak için iyi bir ekonomist olmaya gerek olmadýðýný biliyorum en azýndan. Bu ülkede bir memur maaþýnýn ne kadar olduðunu hepimiz biliriz. Ayný ailede iki kiþinin bu parayý aldýðýný düþünelim. Bu ailenin en az bir çocuðu olsun gelin bir hesap yapalým: Ev kirasý: 500TL, Elektrik-su-ýsýnma parasý: 500TL, Telefon –internet vs. parasý: 100TL, Çocuðunuzun masraflarý (servis-okul-dershane-yemek-giysi vs.): 500TL , Market,Pazar vs.: 500 TL, eh, sizin de yol paranýz öðle yemeði -söylemesi ayýp- sigara gibi masraflarýnýz: 500 TL ,mevsimine göre –ayný ayakkabýyý ,ayný giysiyi üç-beþ yýl giymenize raðmen –arada bir giysi ihtiyacýnýz: 100 TL…. Nevrim döndü, aklýnýza gelmeyen yýðýnla masraf da cabasý. Rakam ortada. Yiyeceksiniz, içeceksiniz , giyineceksiniz, çocuklarýnýzý okutacaksýnýz; bu arada tatil yapmayacaksýnýz, dýþarýda yemek yemeyeceksiniz, hani ‘ haným çalýþýyor bu bayram da bir kadýn alayým evi temizlesin de haným rahat etsin’ diyemeyeceksiniz; sonra da bir ev almaya çalýþacaksýnýz . Ne saçma bir hayal!



Üstelik bu ailenin bir deðil daha fazla çocuðu olduðunu ya da üniversiteye giden birden fazla çocuðu olduðunu düþünmeye bile yanaþmýyorum. Abesle iþtigal olur. Þimdi diyeceksiniz ki: ’ Banka kredileri ne güne duruyor, siz de kredi çekin!’ Emlakçýlar da ayný görüþte: ’Abi, krediler düþtü, kredi çekin!’ Ayýn sonunu zor getiren bir ailenin 150.00TL ile 250.00TL arasýnda deðiþen ev fiyatlarýna kredi çekerek yetiþebilmesini düþünmek için aptal olmak gerekir.



Bu ülkede bahsettiðim gelir seviyesinin çok altýnda yaþayan insanlar var. Allah yardýmcýlarý olsun. Bu gelir seviyesinin üstünde olanlar ise belki toplumun % 10’luk bir bölümünden ibarettir. Buna raðmen fiyatlarýn uzun yýllardýr yabancý ülkelerin vatandaþlarý için ayarladýðý bir toplumda isyan etmez de ne yaparsýnýz?!…



Bir türlü geliþemeyen bir ülkede ömrünüzü bu ülkenin geliþmesi için ortaya da koysanýz ömür boyu maddi sýkýntýlar içinde kývranarak geçinmek zorundasýnýz. Helalinden kazandýðýnýz her lokmada alýn terinizin hakkýný alamasanýz da bu kafalarla bir yere varamayacaðýnýzý öðrenmek zorundasýnýz. Kendi vatandaþýný tabir-i caizse –çok özür dileyerek söylüyorum-kazýklayarak para kazanmayý düþünen herkes kendi kazdýðý kuyunun içine kendi düþecektir.



Bugün 03/04/10 ; 20:00 haberlerinde yüreðimizi kor gibi parçalayan bir haber:’ Dershane parasýný ödeyemeyince oðul kendini astý ,anne hapiste. ’Ayrýntýlarý tekrar etmeyi yüreðim kaldýrmýyor, umarým dinlemiþsinizdir.




Almýyorum arkadaþ! Ev mev almýyorum. Satýn, satabilirseniz evlerinizi. Bu ülkede borçlarýný ödeyemeyenlerin sayýlarý artsýn, intiharlar, cinayetler, hýrsýzlýklar, boþanmalar , ruhsal bunalýmlar artsýn. Size ne caným?! Kim ne yaparsa yapsýn!….