‘ HANÝ BENÝM GENÇLÝÐÝM ANNE ‘


Gözlerimi açtýðýmda doktorumun gülen gözlerle bana baktýðýný gördüm:’ Bebek nasýl?’ diye sordum. ‘ Çok iyi , pembe pembe yanaklarý var. Üç buçuk kilo elli santim boyunda bir bebek.‘ dedi. Çok rahatlamýþtým. Henüz narkozun etkisinden tam kurtulamamýþým ki ruhum anne olmanýn o inanýlmaz hafifliðiyle dinlenmeye çekti kendini. Odaya ne zaman çýkardýklarýný hatýrlamýyorum. Kucaðýma bebeðimi verdiklerinde dünyanýn en mutlu insaný bendim. Öyle güzeldi ki … Bir anne Allah’ tan baþka ne isteyebilirdi?…


Sonraki günleri anne olanlar bilirler.Günlük yaþama geri dönerken artý bir sorumluluk: ‘A, nasýl da gülüyor!’ , ‘Niye aðlýyor?’ ,’ Artýk beni tanýyor.’……gibi tüm ilginin bebeðin üstüne yoðunlaþtýðý günler.

Doðum ertesinde pek çok olumsuzluk yaþamýþ, öncesinde olan sorunlara zincirleme baþka sorunlar da eklenmiþti. Her þey bir ay sonra baþladý. Bebeðim sürekli aðlýyor, anne sütünü kabul etmiyor, sararýp soluyordu.Tüm gün boyunca aðlamaktan gece yorgun düþüp sýzýp kalýyordu.Aklýma gelen her þeyi yapýyor; sadece çok küçük olduðu için anne sütünden baþka bir þey vermemeye çalýþýyordum. Beni periþan eden gün boyu aðlamalarýydý; çoðu zaman aðlama nedenini oluþturabilecek her þeyi yapar; altýný deðiþtirir, zorla sütümü vermeye çalýþýr, gazý varsa gidermeye çalýþýr, uyutmak için saatlerce uðraþýr , yorgunluk ve çaresizlikten tüm sinirlerim bozulur ben de onunla birlikte hýçkýra hýçkýra aðlamaya baþlardým.


Böyle olmayacaktý. En güzeli bir doktora götürmek, nedenini öðrenmekti. ………………..Hastanesi’nin çocuk bölümünde aldým soluðu. Doktor Hanýmýn muayene sonunda istediði tahlilleri yaptýrdýk.Bir annenin böyle bir durumda neler hissedebileceðini tahmin edersiniz.Elimizde tahliller korku mu heyecan mý tam olarak bilemediðim karma karýþýk duygularla girdim Doktor Haným’ýn odasýna. Tahlillere þöyle bir göz attýktan sonra Doktor Haným:’ Bu bebeðin kalbi delik! ‘ dedi.’ Üç ay sonra bir ameliyat, altý ay sonra bir ameliyat daha ve bir yaþýnda da baþka bir ameliyat gerekecek.’ Þok olmuþtum. Kulaklarýma inanamadým. Ýlk defa böyle bir rahatsýzlýk duyuyordum. Kafamdan kýsa sürede çok þey geçti. Nedenler, niçinler üzerinde düþündüm, nafile….


Bebeðimi daha bir sýkýca kucaklayýp dýþarý çýktým. Havayý deðiþtirmek için radyoyu açtým. Ahmet Kaya ‘ Penceresiz kaldým anne ‘ þarkýsýný söylüyor: ’ Hani benim gençliðim anne ‘ Kolay kolay aðlayamazdým eskiden. Aðlamak için yalnýz olacaðým anlarý seçer ya da oradan uzaklaþýr, yalnýz kalacaðým bir yere yönelirdim ; ama bu bambaþkaydý , bu dayanýlýr gibi deðildi.Mýþýl mýþýl kucaðýmda uyuyan bebeðime baka baka , koklaya koklaya hýçkýrýklara boðuldum.’ Daha o çok küçük, nasýl dayanýr bu kadar acýya? ’ Bir çýrpýda sesim sessizliði bozdu ; ama bu kadardý, yeniden içime çekildim.

Birkaç hafta taþýndým ayný hastaneye. Her gidiþimde minicik bebeðimi bir odaya alýyorlar, vücuduna birtakým cihazlar yerleþtiriyorlar; bebeðim vücuduna deðen buz gibi kremin, cihazlarýn etkisiyle irkiliyor, aðlýyor neler olup bittiðini anlamaya çalýþýyordu. Bense çaresiz,ömrümden ömür veriyorum ; bebeðimi sevgi dolu sözlerle oyalamaya, gülücükler yaðdýrmaya, ona önemli bir þey olmadýðýný hissettirmeye çalýþýyorum.

Yine rutin kontrollerden birinde Doktor Haným’ýn yerine bir baþka doktor geldi. EKG bölümünün beni boðan, bir an evvel kaçýp uzaklaþma duygusu veren odasýna. Doktor ayný iþlemleri yapýp ekrandan takip etti bebeðimin kalp atýþlarýný, bir ara durdu: ‘ Ben bu bebeðin kalbinde delik göremiyorum.’ dedi.’ Doktor Haným’ýn bebeði iyice takip ettiðinden emin misiniz? ’ Birden o güne kadar öðrendiðim tüm sözcükleri unuttum. Konuþamadým. Ne diyeceðimi bilemedim.

Bir umut ….Bir umut….Doktor haným hata yapabilir mi? Yanlýþ teþhis koyabilir mi?…Öyle zor ki bu sorularýn cevabýný bulmak. Baþka bir doktora daha götürmeye karar verdim bebeðimi.

Babamdan rica ettim, bir çýrpýda geldi. Çocuk hastalýklarý Uzmaný Dr. Hacer Çalýþkan’ýn muayenehanesine girerken kalbim yerinden çýkacak gibi….Önce elimizde getirdiðimiz tahlil sonuçlarýna bakýyor, kýsa bir muayeneden sonra : ‘Bebeðiniz kalbi delik olduðuna dair bir iþaret vermiyor. Gözlerine baksanýza , cin gibi her þeyi anlamaya çalýþýyor. Kalbi delik bir çocuða oranla çok hareketli. Meslektaþýmý karþýma almak istemem ama anne sütü yetersiz ya da baþka bir sorun olabilir.’ Ah! Ümit, sen ne inanýlmaz bir gemisin. Sonsuzluða açýlan bir yolculuða çýkmýþ gibiyim. Artýk korkmuyorum. Umutlarýmý yeþertecek , tutunacak dalým var.

Hacer Haným’ýn tavsiyesiyle hemen yeni bir mamaya , çay kaþýðýyla meyve ve sebze sularýna baþlýyor, bal , ada çayý , ýhlamur gibi desteklerle bebeðimin yavaþ yavaþ saðlýðýna kavuþtuðunu gözlemliyorum. Bir kanatlarým eksik ; bebeðim kilo aldýkça, geliþimini tamamladýkça sevinçten uçuyorum.

Bir ay sonra bebeðim iki aylýk bir bebeðin alacaðý kilonun iki katýný alýyor, aðlamalarý kesiliyor, düzenli bir biçimde geliþimini sürdürüyor. Hacer Haným’ýn muayenehanesine kontrol için gidiyoruz. O da çok mutlu. ‘ Artýk eminim, bebeðinizin kalbi delik deðil, yalnýzca sütünüz yeterli gelmemiþ bu yüzden yeterince geliþememiþ.’ diyor. Ayýp olmayacaðýný bilsem sarýlýp öpeceðim yanaklarýndan. Kucaklayacaðým sýmsýký. Bebeðimse biliyor, hissediyor olanlarý sanki, tüm þirinliðini gösteriyor doktor teyzesine.

Büyüdükçe sebze çorbalarý , meyve sularý, bal , pekmez ne gelirse aklýma veriyorum. Geliþip serpildikçe anlýyorum ki bir anne hiçbir þeye çocuðunun çektiði acýya üzüldüðü kadar üzülemez. Anlýyorum ki bir anne çocuðu için yaþamýnýn geriye kalan bölümünü vermeye hazýrdýr her zaman.Bir anne çocuðuyla güçlenir, sýmsýký tutunur yaþama, gerisi……….Gerisi výz gelir.