Ey cana þevk katan, ruhumu yalnýz býrakmayan
Ne kadar ülfet var ise suhuletiyle nazarlara ibretle sunan ve sürurla gönle akan
Aþk iksirini çilede koklayan, lalelerin mahzunluðunu idraklare þerhrederk okuyan
Gönül yasta olsa hasretin daðlayarak aðlatsa hicran sükuta mahkum býraksa da korkma


Ben razýyým sana, efkarým durdurak bilmeden hýçkýrtsa da
Kumrularý þevkle dinledim, muhabbetiyle sürura eriþtim, sevdayý hikmetiyle nefeslendim
Ne bir keder ve hatta yýlgýnlýða sevk eden hertürlü deðer yok oldu gönlüm aþkýnla duruldu
Þimdi geriye ne kaldý, yalnýzlýk bir yeis yaþatmadý, yüreðim nefesinle bir asudeliðe aðladý


Bilmiyorum, þimdi sana nasýl bir hal ile kelam eðleyip edebi nefesleneyim
Yazdýðýn namelerin þavkýnda hasretle nöbetteyim, umut içinde yýllara boyun büken erim
Nice kaleler feth olundu, kul kalbinin hicranýyla el açýp divana durduðunu hazla söylerim
Ne kadar çile varsa hazýrým, gönül hasretine razý olduktan sonra geriye kalana duacýyým


Kokladýðým çiçeklerse sen vardýn, ruhumun serencamýnda keyifle andým
Edebi yanýn, tefekküre sevk eden latif harýn, mutmain olmak için azimkar tavrýna kandým
Senin melalini, gizlediðin her halini, ibreti davet eden kelamýný, naif bir þekilde kokladým
Ne kadar yanýlmýþlýðým varsa, elhak ayan olarak kalbime hüzün yaþatan cenahýný tattým


Ancak seninle bir baþkaydým, hasrettiðin hususiyetlerine fevkalade hayrandým
Çaresiz naçarlýðýmý kimseye býrakmadan ibretle andým, tahammülünü þad edip inandým
Su akmadan durulmazmýþ derler, gönül hakikate kanmadan istikamet bulmazmýþ meðer
Artýk ne kadar uzaklarda salýnsanda gam deðil,mürebbi kiþiliðinle sevda bir maraz deðil


Bin hüzün ruhumu zapdetse de, kalbim için bir elem deðil
Sükutun çýðlýklarý irfan olmazsa bir yürekte, esrarý ilzam olan muhabbetli meþk deðil
Kul olmak þayet nasipte yoksa, çýrpýnýþlar aþka ram olmak için delalati bir sebep deðil
Eðil ey gönül, þimdi eðilebildiðin kadar eðil, aþk anýn hükmünde mahfuz bulunan el deðil



Mustafa CÝLASUN