Ne söylesem, hangi istikametin vechesinde nefeslensem bir çile var ey yar
Ne çocukluðun hülyalarýnda þevk ve aþkla bir coþku yaþadým
Ne adamlýða doðru yol alýrken tefekkürün sevdasýnda uyandýðým sayýklamara inandým
Ne kadar saflýðým varsa, edep telakki ederek gönüllere yöneldim ve heba edildim
Hangi reçeteti verdilerse kederlenip, sinemin yalnýzlýðýna iltica ettim


Umut var ya, niye hasretin vecdiyle sýðýnmýyor ve hakka yönelmiyorsun diyorsun
Hiç yönelmez olur muyum, nasýl böyle bir hali benden beklersin diye hayýflanýyorum Ýçimden, nasýl senin idrakinin fevkiinde nefes alayým, zira biçare bir adamýn diyorum
Lakin sen yinede garip bir tebessümle ve hatta alaycý bir nezaketle nazar ediyorsun
Bakýþlarýndan, yargýlandýðýmýn farkýna bakarak yine mi mahkumun diyorum


Her nedense garipliðim tuttu yine ve suallerin saðanaðýnda gölgelenirken birden
Akýlma geldi iþte, hukukun mukayyet olan delili ihmal ediliyordu sanki
Mücerret olan hakikat takvanýn ve ihlasýn hasredilmesine tabi ise
O vakit sana ne oluyor diyerek kendi halimde ve münazaraya yöneliyordum
Niye sevgi ve muhabbet bu kadar kolay heba ediliyor diyerek sanki sorguluyordum


Hergün binlerse insan göç ederken, gönülleri ihata eden sekülerlik aþikarken
Hevesler için, ruhun bizarlýðý gözler önüne serilirken, kul olmak niteliði varken...
Niye yargýçlýk gibi bir ünvaný kendin için makan saydýn ve kolayca bilmeden yargýladýn
ne var olan hakkýmý akýl ve izanla teslim ederek bir þayika yaþadýn ve ne de yaþattýn
Ne kadar eza varsa, yeryüzü talan edilerek kalplerin sesini duymadan nara atýlýyorsa...


Ve buna benzer misalleri hafýzamdan geçirerek tam sana yöneltecekken susuyorum
Öyle ya ne çýkacak sanki, öfkelenmeden konuþmak çok uzaklarda kaldý þimdi
Nasýl olsa cennet ve cehennem insanlarýn taksiminde bir hal ki devþiriyorlar taranaleri
Hiziplerin sultasýnda, cemaatlerin toz pempe sevdalarýnda, birde umut var ya iþte her Neyse, kederlenmeyelim kendi kendimize, nasip iþi gayret ve takvanýn gerekçelerindeyse