Týpký bir minyatür sanatçýsý misali kelimelerimle donmuþ anlarýn tasvirlerini yapardým. Gözlerim anlarý donuklaþtýrýr ve sonra kelimelerim anlarýn gölgelerini nakþederdi mat bir kaðýt yapraðýna. Ama bugün gözlerim izin vermedi anýn tasvirine. Gözlerimden ýlýk ýlýk yaþlar süzüldü ve "an" tüm canlýlýðýyla bir suretmiþ gibi karþýmdaydý. Hani nakkaþlar suret çizemezler ya iþte ben de bugün "aný" nakþedemedim mat kaðýt yapraðýna...

Anýn büyüsüyle gözlerimden ýlýk ýlýk yaþlar süzüldüðünde omuzlarýma iki küçük kelebek kondu. kelebekler kanat çýrpýnýþlarýyla kulaðýma þu iki kelimeyi fýsýldadýlar, "Sonsuz" ve "aþk". Bu kelimeler kulaðýma fýsýldandýðýnda yaþamakta olduðum aný aklýmýn bana yaptýðý hýnzýrca bir oyun zannettim. Ama hayýr aklým bana oyun oynamýyordu. An gerçekti, gözyaþlarým gerçekti ve yavaþ yavaþ duyduklarým büyük bir uðultu eþliðinde tüm bedenimi ele geçiriyordu. Ýþittiðim uðultu tüm haþmetiyle bana "sonsuz aþk" adlý þarkýnýn tek bir mýsrasýný mýrýldanýyordu;

"Aþk sonsuzdur ve sonsuzluktur aþk."

Kelimelerim bana aný dondurupta tasvirini yapamadým diye ceza kesmiþlerdi. Ben hüküm giymiþtim ve cezam o sözleri bir ömür boyunca söylemekti.

"Aþk sonsuzdur ve sonsuzluktur aþk."