Ýstikametim kayboldu, kayboldum.
Bilemedim bilinmesi gerekeni her neyse.
Kendime bile yabancýyým, ben beni hiç bilemedim.
Biraz deþeleseniz mazimi; piþmanlýklar, keþkeler…
Ne þeytanýn emrindeyim, ne de ruhumun…
Duygularým, düþüncelerim girift.
Susadým ama suya deðil.
Korktuðum þeyler artýk korkutmuyor beni.
Çokluðun ortasýnda hiçim.
Anlayamýyorum, anlaþýlamýyorum.
Bir tek, bir tek
Yanýk bir keman sesi, titretiyor yüreðimi.
Ah hakikati bir yakalayabilsem,
Ne kýnanmak, ne övülmek…

Akþam karanlýðý çöktü yüreðime.
Dalgalarýn sesini duyamýyorum,
Yosun kokusunu…
Meltem artýk serinletmiyor beni.
Büyük bir boþluðun içinde,
Araftayým…
Ruhum kaybolmuþ,
Bedenim rutin koþturmacada.
O kadar yabancýyým ki kendime,
Duygularým bile,
Bilmem hangi kitabýn,
Bilmem kaçýncý sayfasýndan alýntý.
Kendime ait bir cümle,
Ebruli resimlerim olmadý.
Hayatý boþ yaþadým.
Geçti yýllar…

Yapraðýn üzerindeki bir çiy damlasýný
Götürmedim dudaklarýma.
Hiçbir goncanýn açýþýný seyretmedim.
Dost sohbetlerinde hep sustum.
Ne söyleyecek sözüm oldu,
Ne de mahzun gönüllere uzatacak elim.
Acizliðim kibir bakýþlý...

Kýskanýyorum!
Evet kýskanýyorum!
Kendi hakikatini bulanlarý.
Ne yapacaðýný bilenleri…
Meyve vermeyen aðaç gibiyim,
Kendi halinde yeþerip, sonra solan.
Bütün ayrýksýlýðýmla bekliyorum.
Ve ümit ediyorum.
Belki bir gece vakti.
Herþey yerli yerine oturacak.
Var gücümle tutunacaðým,
Hakikatimin eteklerine…