Artýk mevsim her zaman sonbahar olacak sine-i þevkim kalmayacak
Ne kadar hicran varsa kalbimi esaretiyle daðlayýp, hýçkýrýðýn kollarýna býrakacak
Gönlüm yanacak, dil susacak, bilmem ki aþk ne vakit muhtaçlýðýmý anlayacak
Bahtým için sürurla esini yüreðimin yalnýzlýðýna koyup sevdayý yaþatacak


Ne yüreðimin burukluðuna gamsýzým, ne hazzýn nidasýnda uyur sayýklarým
Lehçenin þehredemediði mananýn edebine vurgunum, ruhumun serencamýnda yorgunum
Ne kadar çile varsa meftun olmak için halime sarun, muhabbet olmazsa kullukta sorun
Vecdin pýnarýnda þahikalar dile geliyor, aþk sedasýný gönüller için hasrediyor haz onun


Sorma artýk hazanýn gönlüme ülfetle sunduðu bizarlýðýn çaresiz çýrpýnýþlarýný
Kuruyan yapraðýn ziknimde þimþek çaktýran hicranýný, bir hesabýn tutulduðu aný
Ne kadar mahzunluk varsa, yüreðimde filizlenen hüzünlü aðýtýn ibretli nutuklarýný
Boyun büktüren burukluðu, umutlarým için vaktin ilzam olmayan sonucu ve arý


Boþver diyemiyorum, kalbimden sancýlarý ayýtlayýp felaha eremiyorum
Yeter Allahým çektiðim çileler diyecek kadar, gönlümü aczin pervazlarýna býrakmýyorum
Sabýr diliyorum, kanaatin raksýnda umutla bekliyorum, bahtým için hamt ediyorum
Bir heves olsa, nefsim için zevk kapýmý çalsa, gönül kapýmý açmam, asla sürurla bakmam


Sine-i melalimi zerketmek için hanifliðin rahlesinden inþirah için aþka muhtacým
Dil ne kadar lal olsa da, gönül sesinin perdesinde sazendeyim, mýzrabýn sancýsýnda arým
Ruhumun duyulmayan hicraný, idrakim için ne varsa vicdani kul olmak için sevdalýyým
Gözler görmese de, kulaklar iþitmese de, nefes þahitlik etmese de, gönlümü aþka adarým


Azat olan kuþ gibi sinemi yakan hüznün busesini nasýl þehrederim aklýma sorarým
Anlaþýlmaya muhtaç ne kadar gönül varsa, yanan gün misali gecenin sesinden anlarým
suskun sokaklarýn eleminden mahzunluðun gönül acýsýný okur, vicdanýma koyarým
Sahnelenen ömür perdesinden, kul olmanýn reçetesini aþka sorup, kalbi edebiyle korurum



Mustafa CÝLASUN