Bilmem ki ne kaldý ömür payesinden bahþedilen bir nefesin müddetinden
Dinmeyen feryadýn hiç anlaþýlmayan hicrani naðmesinden akseden güftesinden
Nefesin mahçubiyetine abat olan edebin gönül kalesinden ve öðretisinden
Beklenen umutlarýn, ruhuma yaþattýðý vecdin hikayesini anlatan yaþantýsýndan


Artýk ne çýkar, kalbim yýllarýn hasretiyle kim için aðlar ve yanar
Açýk denizlerin ruhumda býraktýðý firkatin suhuletine kim bakar ve hakkýyla anlar
Hikmetine ram olamadýðým çileli sancýlarým, yýllardýr yüreðimi hüzünle daðar
Gözlerim çaresiz bakar, umutlarým ummanýn aþkýyla gönlümde þimþekleri çakar


Ne fecrin kalbimde aksettirdiði ülfetin esinindeyim, ne de yüreðimin sesindeyim
Sanki vurgun yemiþ bir gönlün batmaya ramak kalmýþ halinden biçareyim
Bilmem ki niye böyle bir divanelik içinde ve akýlsýz kalbimle hýçkýrýklar içindeyim
Görmediðim düþlerin, hasretine bandýðým gülüþlerin aczi içinde bir fakirim



Korkuyorum artýk bir haber gelecek diye, gönlümde ki hasretin ülfetli nefesinden
Kalmayan halimin býtkýn eþkalinden, solgun nefesin busesinden ve fersiz gözlerden
Tanýnmayacak hale getiren sevdanýn çileli sahnesinin tesirinde ki geçmiþ düþüncelerden
Naçar býrakan, uhteyi yürekte kurutan, umutla yaþatan þakýnlýðýn payesinden


Ne söylesem iþitilmez, kalbin sesi lal oldu kimselerce artýk fark edilmez
Gönül, ölümle ülfetin baðrýnda bu bedbinlik içinde asla dirilmez ve filizlenmez
Bir vefanýn kadriyle nefesler aþkýn rahlesinden geçerek bu halde sadakata yönelmez
Söz, akýlla kemale erdirmez, irade malahatla vuslatýn hisarýna eriþtirmez


Yeis gönlün açýk kapýsýnda eðleþmez, bakir vicdan aþk için buðuz etmez
Dil ne söylese de, kalb aþkýn esiniyle terennüm etmeyince, sürur sinede yeþermez
Tefekkürün vecdi bir insana nasip olmayýnca hakikat asla hevesle nefsi nizam etmez
Akýl, aþkýn þehredilmesine kifayet etmez, nefes vuslata ram deðilse takva zerkedilmez



Mustafa CÝLASUN