Hiçbir ses ve nefesin duyulmadýðý sessizlikteyim
Ne ruhumu þad eden vecdin sürurruyla barýþýk bir haldeyim ve ne de davalýyým
Ne maziyi sayfalarýna gömen anýlarýn sofrasýndayým
Ne de atimi galeyana getiren sosyolojik argümanlarýn esertinde bir hancýyým


Sanki unutulmaya yüz tutmuþ bir umudun yorgunluðunda yolcuyum
Ne kadar hakkýyla bir kul olduðumun farkýndayým
Veya zafiyetlerimin vurgunluðunda sevdaya açýlmýþ bir yýlgýn soluðum
Vadedilenlerden habersiz, sahnelenmiþ rollerden nasipsiz bir halde savruluyorum


Ne aklým suallerin serencamýnda kifayet ediyor
Ne hasretine ram olduðum sessiz yar sinemin ahýna temaþa ederek serinletiyor
Bir nefesin ülfetinde ne varsa, aþk bu dert için sevdalanýp sayýklasa yetmiyor
Hakikatin kulaklarýný çýnlatarak vefanýn kadrini tefekkür ediyor ve sýzlýyor


Hasret yüreðimin makus köþesinde derdimle halleþiyor
Umut ne kadar sabýrla yad ettiðim ibreti hakikat varsa idrakime sesleniyor
Nasip, hangi vakti bekliyor, kalbim yine hýçkýrýklarýný çaresiz gizliyor
Nasýl bir cengaverlik ki iradeden vazgeçirip maverayý hal için ayan ediyor


Ne sen sor ve ne de ben hali fakirliðimi serdederek aðlayayým
Sanki çýktýðým yolun bezirganlýðýnda avunan bir bahtý kara caný davacýyým
Kime arz ederim, nasýl ayam ederek edebi görmezden gelirim, ar ederim
Ecrin vuslata abat olan sayýna umut baðlar ve yüreðimi aþka baðýþlarým


Ne bir ses çýkartýrým ve ne de ruhumun hicran damlalarýna sýðýnýrým
Kalbimin en münbit köþesinde anlamlaþan asudelikle sükutun iksirini yudumlarým
Ne hasrettiðim vicdaný ayýplarým ve ne de ses çýkartmayan yari lanetle anarým
Gönlümün açýlmayan kapýsýnda hakka yalvarýp, aþk için secdeye kapanýrým



Mustafa CÝLASUN