Babam…



Yüreðimdeki denizin ucu bucaðý gözükmeyen þefkat rotasý… Belleðimde sana dair her ayrýntý þimdiki kargaþamda beni yaþamýn ipine baðlayan liman… Yüreðin, yaþam haritamýn sýnýrý erdem ülkesine çýkan, çizgisi silinmeyen tek baþkenti…



Ellerim kalemle buluþtuðu her an senin nefesindeki dua deðiyor edebi dünyadaki imzalarýma… Yazdýðým her þirin her öykünün yamacýna bana inandýðýný söylediðin anýn feri yansýyor… Karanlýðýn kasvetli duruþuna kafa tutan cýlýz çýðlýðýmýn dev sessizliði oluyor surlarýma dokundurduðun kanatlarýn… Sevginden, þefkatinden, baba kokulu desteðinden aldýðým güç beni geleceðe taþýyacak güneþin ellerinden tutmuþ bir kardelen gibi…



Babam…



Ruhum yaþamýn ateþten gömleðini giydiðinde dondu düþlerimdeki en bakir masallar/ým… Maskelerin ardýný gör/e/meyen yüreðim, hatalarýmýn ucu yanýk mektuplarýný taþýdýkça keþkelerime, susmak istiyorum… Çocukken ördüðüm huzur sýðýnaðýnýn kabuðunu, düþlerimin ipek kozasýyla yeniden yeniden örüp, gözlerime gecenin demini ekmek istiyorum bir daha pencerelerimi kýrmasýn diye rüzgârlar… Takýlýp düþüverdiðim her hüzün aralýðýnda can kýrýðý tonunda resimler kanatýyor ruhumun saklý bahçelerini… Senin yolunda kalan izlerim þimdiki zamana ak/a/mýyor… Yoksa büyümenin içindeki sýr mýydý içimdeki yolculuða takýlan keþke virajýnýn çýðlýðý babam !...



Hani senin nereden geldiðini anlayamadýðým ruh zenginliðin, duygu donanýmýn vardý ya?



Ben bana baðýþladýðýn o zenginliði, gurbet yokuþunda, kimsesizliðin ikliminde döküverdim yüreðimin nazlý bohçasýndan…



Hani yaþama kattýðýn, dünden kazanýmýn bugüne taþýyan bir türlü çözemediðim bereket dokulu nakýþýn vardý ya?



Ben atlasa çizmek istedikçe geleceðe yaþam nakýþýný, topraðýn kýraç yanlarýna nasýr oldu içimdeki bitmemiþ kelimeler…



Alazýnda ayaz büyüttüðüm bir yaþamýn Erciyes tenli kumsalýnda büyüyor hüznümün duvaðý babam… Sarý yalnýzlýðýn gölgeli düðününde susturdum içimdeki coþku ýrmaðýný… Karanlýktan korkan mehtabýn þimdi de sabaha kirpiði kýrýk ezgiler ekiyor…



Çocukluðumda hiç uçurmadýðým uçurtmanýn ipine sindi iliklerime dek üþüyen hücrelerim… Uçurtmayý göðüne kavuþturan her çocuðun avuçlarýnda uyuyor çocuk yanýmýn huzur ninnisi… Eksik kalan bütün gülüþlerimi yýldýzlara astýðým þiirler tamamlýyor… Yazdýðým her þiir ruhumun enkaz bakýþlý masumiyetine üryan kelimeler büyütüyor...



Geceye deðen ayak izlerimin siluetinde gize bulandýkça kalemim, artýk sadece kendime tutunmanýn sonsuz hazzýný duyuyorum iliklerimin üþümüþ basamaklarýnda…



Peki babam… Nerede?



Senin dizlerinin dibinde yüreðimin duvarýna astýðým o týlsýmlý þavkýn aynasý nerede?



Þimdi aynalarýmda kaybolmak var…



Þimdi dallarýmýn çýtýrdayan seslerinde ahraz bir öykünün sancýlý daraðacýnda keþke olmak var…



Þimdi kanatlarýma deðen her dokunuþun beni dibe çeken girdabýnda, kokuna asýlan düþlerimi büyük bir özlemle anmak var…









Not...Babam ALLAH (c.c) sana hayýrlý uzun ömürler versin…