Baþlýktaki cehl-i mürekkep: Osmanlýca bir deyimdir; aslýnda bir çeþit insan tarifidir.
Bir sonraki aþamasýný da cehl-i basit diye tarif etmiþler.
Bilmeyen, cahil kimse…
Bilmediðini de bilmeyen, tam tekmil cahile de cehl-i mürekkep demiþler.
Bu tipler: Bir de milletin baþýna âlim kesilirler.

Son zamanlarda ortalýkta en çok bunlar dolaþýyor. Özellikle de internet ortamýnda, bazý haber ve sosyal paylaþým sitelerinde, kiþisel bloglarda arz-ý endam ediyorlar.
Basit yazým kurallarýný dahi bilmezken; yazýlar döktürüyorlar, allamelik taslýyorlar akýllarý sýra.
Dil bilmezler.
Din bilmezler.
Tarih bilmezler.
Edebiyat bilmezler.
Sanat bilmezler.
Sosyoloji bilmezler.
Felsefe bilmezler.
Bunlarý bilmediklerini de bilmezler.

Papaðan gibi ezberledikleri sloganlarý tekrar ederler.

Sýkýþýnca Atatürk’e sarýlýrlar.
Atatürk’ü de bilmezler.
Resmi tarihten birkaç paragraf okumuþlardýr. Gazetelerdeki köþe yazarlarýndan birkaç satýr, birkaç kelime ezberlemiþlerdir.

Bunlara papaðan demek bile yanlýþ: Papaðanýn taklitçileridirler.

Hangi dinden, hangi mezhepten olursa olsun: Allah’a inanan, dini vecibelerini yerine getiren, ibadet eden herkes bunlarýn küçük kafalarýna göre yobazdýr.
Ýnancý ve inanç hürriyetini yok sayarlar. Ýnanlara düþman gözüyle bakarlar; onlara saldýrmayý da mubah sayarlar.
Bunlara göre özgürlük: Raký içmek, kadýnlarla dans etmek, plajlarda soyunup denize girmek ve benzeri birkaç insan aktivitelerinden ibarettir.
Her yeni düþünce, her yeni yaklaþým, her yeni anlayýþ tehlikelidir bunlar için. Demokratik adýmlara set çekerler; koro halinde saldýrýrlar.
Kin kusarlar.
Nefret kusarlar.
Hezeyan kusarlar.
Ýftira atarlar.
Yafta yapýþtýrýrlar.
Dikta özlemi çekerler.
Yasakçýlýktan medet umarlar.

Hiçbir fikre, düþünceye fikirle, düþünceyle karþýlýk vermezler. Bildikleri, ezberledikleri sloganlarý býkmadan, usanmadan tekrar ederler. Çünkü alt yapýlarý yoktur, düþünme ve yeni fikirler üretme kapasiteleri sýfýrdýr.

Ufuklarý kapalýdýr. Güneþ bunlarýn yüzüne doðmaz.
Cehaletleri cesaretlerinin yegâne kaynaðýdýr.
Kafalarý otuzlu, kýrklý yýllara çivilenip kalmýþtýr. Milim kýpýrtý yoktur.

Kör ideolojinin kör tutsaklarýdýrlar.

Beyinlerindeki çiviler pas tutmuþtur. Oysa biraz gazyaðý (üstelik ucuzdur) ile o çivilerin pasýný silebilmeyi deneseler; çaðdaþ, ilerici gericilikten kurtulacaklar belki…

Son günlerdeki kin ve nefret kusmuklarý mide bulandýrýyor.
Ülke sýnýrlarý dünyaya kapatýlsýn istiyorlar.
Dosta düþman, düþmana dost muamelesi yapýlsýn istiyorlar.
Azýnlýðýn çoðunluða tahakkümüne çalýþýyorlar.
Çýðlýk çýðlýða saldýrýyorlar.
Sloganlarý kulaklarýmýzý týrmalýyor.

Üstad Cemil Meriç, þöyle tarif ediyor bunlarý:
“Karanlýk kinlerin birbirine saldýrttýðý çýlgýn sürülerin savaþ çýðlýðýdýr slogan. Ýlkelin, budalanýn, papaðanýn ideolojisidir. Düþünce ile çýðlýk baðdaþmaz. Þuurun sesi çýðlýk deðildir; yabani baðýrýr medeni insan konuþur.”

Sýðlýklarý da düþünce ile baðdaþmýyor.
Kemalatlarý yoktur; kem alatlarý çoktur...


Cahit Kýlýç



Bu yazý 11.06.2010 tarihinde Haberx.com'da yayýmlanmýþtýr.