ACIYA BOL GELEN BÝR ÞÝÝR

//Biliyormusun?
Artýk yaþama volta atan
Bir hikayenin son uzatmalarýndayým.//

Köþeye çekilmiþ derinine hüsran batan bir kalem
Bu kalemin;
Öznesi sen…
Noktasý ayrýlýk…
Hayali Gözlerinde ölmek...

Ýzbe bir tenhanýn yaralý kelimeleriyle
Ýflasa uðramýþ birkaç umudu avuçlarken yüreðim
"Günaydýn oluyorsun acýlarýma"
“Sabah oluyorsun yorgun akþamlarýma”
"Þiir oluyorsun þair bakýþlarýný arzulayan kalemime"

Önüme çýkan her yüzde her gözde
Seni arýyor,
Seni arzuluyor
Sensizliðin rutubetine kapanmýþ gözlerim.
Ama nafile hayalleri kundaklýyorum gözbebeklerimde
“Hiç kimse sen deðil
Ve
Kimseler sen kadar sen olamýyor bana.”

Sen'ce baðýrýyorum tüm bildiklerimi
Þizoid bir geceden susturuluyor tüm düþlerim
Yarýnlara ihanet,acý,keder taþýyor dünlerim
Ve
Sen mutluluðu baþkalarýnýn dudaklarýnda ararken
Benim payýma koskocaman bir sensizlik düþüyor.
Sensizlikte morg alfabesine iniyor tüm harflerim
Ve
Ben acýnýn en sessiz harflerine yenilirken
Hüzünbaz merhabalarla karþýlýyorum geceyi,sabahý,ayazý

Kirpiklerimde ýslak yaralarýmla asýyorum geceyi
Yargýsýz,sualsiz,umutsuz...
Tarumar olmuþ kelimelerim dilimde kelepçelenirken
Ben yitik bir kentin
Ölü harfler koðuþunda tutuklanýyorum.
Üzerime yalnýzlýðýn hükmü giydiriliyor
Dilim susuyor,sana hasret.
Umuda perde hücremde
Nikontinleri yýðýyorum esrarengiz bir çýðlýða
Sesime sensizlik düþerken
Yalnýzlýk kokunu ýsmarlýyor,kesmekeþ bedenime.

Yüreðim depresyona intihar süsü verse de
Bol gelen umutsuzluðun gömleði giyinse de bedenim
Bildiðim tek bir gerçek var
"Sen kaderime yazýlmýþ en masum günahýmsýn".

SEZAÝ AKIN