Açýk kalan camýndan içeri süzülen Güneþ yüzüne vurduðunda saat 11 civarýydý. Gözlerini kamaþtýrarak açtý. Güneþi görmeye çalýþtý, bugün daha da parýl parýldý. Isýtmadý onu aksine ürpertti! Yerde, eskimiþ, üzeri yumak yumak tüy dolu olan minderin üzerinde yalanan kedisine baktý. Kedi bu bakýþa karþýlýk göz kýrptý sanki “günaydýn sahip” dercesine.

“Kimsesizlik ne fena, ne acý. Bu miskin kediden baþka var mý yanýmda biri?” diye çýðlýk attý içinden. Kimse iþitmedi,kedisi bile duymadý …

Üstünü giyinip sokaða attý kendini, belki biraz yürümek bir nebze de olsa derman olurdu yalnýzlýðýna. Avare gibi yürüdü Haydarpaþa’da. Çay bahçesine oturdu. Bir çay, bir sigara… Deniz daha maviydi bugün, iskeleye çarpan dalgalar da daha okkalý. Boþ boþ uzaklara dalýp gitmek ne hoþtu onun için. Yan masasýna oturan kadýnýn çantasý dikkatini çekti. Ne kadar da kýrmýzýydý. Kan gibi yoðun bir kýrmýzý. Kadýna baktý. Tanýdýk geldi sureti. ’Nerden tanýyorum bu kadýný ben?’ diye geçirdi içinden. Gözünü hiç ayýrmadan kadýný süzdü. Çýkaramadý, hatýrlayamadý. Kadýn kalktýðýnda hala arkasýndan bakýyor ve söyleniyordu? ’kimdi bu ya?’…
Kadýköye doðru yürümeye baþladýðýnda hala kadýný düþünüyordu. Eminönü iskelesi önünde bir sigara yaktý denize karþý. Ýskeleye yanaþan vapurlarýn sesi ne kadar gürdü öyle. Simitçi bir çocuk dikkatini çekti. Biraz daha yaklaþtý yanýna. Tanýyordu bu çocuðu, evet tanýyordu, ama nerden tanýyordu? Daha önce nerde görmüþtü ki? Ellerini bile çok iyi hatýrlýyordu. Sesi de yabancý deðildi. Ama kimdi bu çocuk?
Çocuk tepsisini kafasýna koyup “sýcakkk simiiiiiiitttt” diye baðýrarak yol aldý. ‘kimdi bu çocuk ya, kimdi?’

1 hafta önceden aldýðý tiyatro bileti geldi aklýna Haldun Taner Tiyatrosu önüne geldiðini fark ettiðinde. Saat 3te idi oyun.Baþlamasýna yarým saat vardý.Hiç yoktan iyidir edasýyla kapýyý açýp içeri girdi.Koltuðuna oturduðunda hala kýrmýzý çantalý kadýný ve simitçi çocuðu düþünüyordu.Kimdi onlar?
Sahnenin perdeleri açýldýðýnda seyircinin kopan alkýþý ile kendine geldi.Oyun baþlamýþtý.As oyuncu yavaþça sahneye girdi.Gözlerini kýsarak bakmaya çalýþtý oyuncuya.Çok tanýdýktý, daha önce görmüþtü.Biliyordu onu.Ama nerden biliyordu?Hem adý neydi?Yüzündeki et ben’i bile görmüþtü daha önce.Ama ne zaman?
Sahneye sevgilisi girdi as oyuncunun. Ýþte, onu da tanýyordu.Kesin hem de,emindi.As oyuncunun suç ortaðýný da tanýyordu,öldürülen adamý da.Hepsini tanýyordu.Biliyordu o suretleri.Tanýdýktý,aþinaydý gözüne hepsi.Daha önce bir yerde görmüþtü onlarý.Ama nerde?Kimdi bunlar?
Bir hýrsla gözlerini ovuþturdu. Kahkahalar atan seyircilere baktý,karanlýktý.Ama sesleri bilindikti,daha önce duymuþtu.Yanýnda oturan yaþlý adama baktý dikkatle.Ýþte, oda tanýdýktý.Bir yerden tanýyordu onu da ama nerden.Daha önce nerde görmüþtü bu yaþlý adamý?Bu salondaki herkesi tanýyordu,hepsini.Yüzlerini,ellerini,seslerini…

‘Allah’ým delireceðim, kim bu insanlar, nerden tanýyorum ben bunlarý?’Nefes alamadý,boðulacak gibi oldu.Dýþarý attý kendini.Derin derin nefes aldý,yakasýnýn üst düðmesini açtý.Etrafýna bakýndý; çehrelere, bedenlere, kýyafetlere…Her þey tanýdýktý,tanýyordu.Biliyordu hepsini ama nerden?Kimdi bu insanlar kimdi!!!!?
Delirdiðini düþünerek hýzlý hýzlý evine doðru yürümeye baþladý.Yürürken karþýsýna çýkan her kiþiyi tanýyordu.Herkesi hem de…Sinirleri iyice bozuldu,kafasýný önüne eðip daha da hýzlandýrdý adýmlarýný.Korktu,çok korktu.

“Nerden tanýyorum bu kadar insaný ,ne zaman tanýdým hepsini.Benim kimsem yoktur ki,kim bunlar,kim?” diye yine çýðlýklar atýyordu içinden.
Apartmanýna ulaþtýðýnda merdivenleri ikiþer üçer çýktý.Aceleyle kapýsýný açýp þiddetle kapattý.Sýrtýný yasladý kapýya kendini artýk güvende hissederek.Nefes nefese kaldýðýný fark etti, terlemiþti.Göðsünün inip kalkýþý yavaþladý.Soðuk bir duþ almayý düþündü.Hayýr, uyumak daha iyiydi belki de.Ya da napsaydý, karar veremedi.Salonun ortasýnda bir o tarafa bir bu tarafa yürüyordu.Elini ayaðýný koyacak yer bulamýyordu. Odasýna geçti. Kedisi hala minderdeydi, uyuyordu mýrýldayarak. Yataðýna oturdu önce. Ýzledi kedisini saatlerce öylece. Teri soðumuþtu, nefesi normaldi, korkusu geçmiþti. Doðruldu, kediyi kaldýrýp kucaðýna aldý.

“Bir bildiðim sen ol benim ey miskin. Yalnýzca sen. Ne zormuþ tanýmak,ne fenaymýþ hatýrlamak.Kimse olmasýn kimsesizliðimizde.Bizim güzel kimsesizliðimizde…” diye çýðlýk attý içinden. Kimse iþitmedi, kedisi bile duymadý…