Her þeyin devasý vardý ama þu aþk meretinin devasýný bulamamýþtý Derman Ana. Her geçen gün eriyordu kýzý. Soðutma, uzaklaþtýrma, nefret ettirme, tiksindirme... Bildiði bütün otlarý karýþtýrmýþtý Derman Ana ama Deva kýzýn yüreði çarpardý hala ayný inatçý hoyratlýðýyla.

Deva Kýz, her gün onu görme bahanesiyle çamaþýr yýkamaya giderdi nehir kýyýsýna. Kýyýnýn karþý tarafýnda olmasýna raðmen her seferinde anlardý geldiðini. Yavaþça baþýný kaldýrdý. Gözleri bir müddet onu aradý. Karþý kýyýdaydý yine iþte. Hiç eriþemediði, kokusunu bilmediði, teninin sýcaklýðýný hissetmediði yari. Üzerinde beyaz bir gömlek vardý. Sanki biraz kirli. Yýkasa nasýl da karbeyaz ederdi Deva onu. Baktý uzaktan beyaz tenine. Elini uzatsa, gel dese atlayacaktý suya yiðit. Ama istemedi Deva. Þimdiye kadar hiç bir þey dememiþlerdi birbirlerine. Söze gerek olmadan konuþuyorlardý.

Delikanlý son sürat koþmaya baþladý kýyý boyunca. Gözleri ile izledi onu Deva kýz. Durdu ve elinden bir þeyi býraktý sulara. Sular aktý. Sular coþtu. Getirdi kýpkýrmýzý bir gülü Deva`nýn ayaklarýnýn dibine. Aldý eline gülü. Kokladý. Baþýný kaldýrdýðýnda delikanlý yoktu orada. Ne kadar zaman elinde gül ile kalakalmýþtý Deva? Bilmiyordu. Çöktü tekrar yerine. Basma entariyi yýkamaya devam etti bir gözü çiçekte. Gülümsedi çiçeðe, “Keþke,” dedi içinden “gömleðini gönderseydi”.