TANRIYA MEKTUP

Adým Reyhan. Daðlar kýzý deðil, yoðun bakým kýzý Reyhan. Güzeldim ben de bir zamanlar. Gülerdi yüzüm, ben de severdim, en pahalý parfümleri sürerdim. Þimdi soldu yüzüm, ilaç kokuyor nefesim. Baðladýlar ellerimi ayaklarýmý, çýrpýnýp duruyorum.

60. gün, yine buradayým. Ýðneler girip çýkýyor vücuduma, çýrýlçýplak yatýyorum. Ölmek istedim, beceremedim. Kurtarmýþlar beni. Oysa ben bu dünyada kalmak istememiþtim. Hayýr, kalacaksýn, kalmalýsýn dediler., ellerim ayaklarým baðlý, yoðun bakým odasýnda, en köþedeki yataðýmda, çýrpýnýp duruyorum hâlâ…

Beynimde bilmem hangi dalga salýnýyor, alfa mý, beta mý? Uyuyorum devamlý. Gözyuvarlarým hareketli, acý çekiyorum, kývranýyorum. Anlamsýz sesler çýkýyor aðzýmdan. Baðýramýyorum, çözün beni diyeceðim, konuþamýyorum… sadece çýrpýnýyorum. Ýçimde derin bir acý var, anlamýyorlar.

Gelen gidenim, arayan soraným yok. Yoðun bakým kýzý Reyhan’ým ben. Grafilerim inip çýkýyor, baðlandýðým makineler bipleyip duruyor. Tutun diyorlar yaþama, tutun! Ýsteyip istemediðimi sormadan. Oysa ben istememiþtim kalmayý, bana göre deðil demiþtim bu dünya. Ama, yok hayýr, beceremedim, gidemedim.

Þimdi köþedeki yataðýmda, kimsesiz, beyaz çarþaflara sarýlý, aciz bir bedenim sadece. Nerde benim güzel elbiselerim? Görenler acýyan gözlerle bakýp geçiyor. Grafilerim bir inip bir çýkýyor… Az önce þefkatli bir yüz eðildi bana doðru. Güzel sözler söyledi yumuþak sesiyle. ‘’ Haydi Reyhan, gayret ! ‘’ dedi. Bana sýcak elleriyle dokunsun istedim, söyleyemedim. Açýlan göðsümü örtüp gitti sadece.

Nerdesin anne? Beni neden býraktýn? Öksüz kaldým buralarda. Baþka yüzler deðil, senin yüzün olmalýydý bana doðru eðilen. Senin sesini duymalýydým. Her yaným çýrýlçýplak, gel ört üstümü. Üþüyorum, nerdesin? Sar bir kere beni, göðsüne bastýr. Ben hayatý terk etmek istedim, beceremedim ama sen beni ne de kolay terk ettin. Ne çok haklýymýþým gitmek istemekte… yoksun iþte. Hani sevenlerim nerde?

Bulutlarýn üstünden bakýyorum þimdi sizlere. Sahte gözyaþlarýnýz gökkuþaðý oluþturmuyor iþte. Oysa benim acýlarým kýrýlýp kýrýlýp hiç keþfedilmemiþ renklere ayrýlýyor o gözyaþlarýnýn içinden geçerken. Bir yukarý bakýyorum, bir aþaðý. Grafilerim hâlâ inip çýkýyor. Reyhan sana gelmek için çýrpýnýyor.

Tanrým, gelemedim, bekle beni. Tam yaklaþmýþken döndürdüler yolumdan. Bekle beni, mutlaka geleceðim. Sana gelen yol bu kadar mý uzun? 60 gündür gelemiyorum.

Hoþça kal hayat, Yeniden gözlerimi açýp bakmayacaðým belki sana bir daha. Þu an beynimde sadece þimdiye dek gördüklerimden, yaþadýklarýmdan izler, renkler var ve hâlâ nefes alan bir beden. Býrakýn artýk yakamý, çýkarýn kablolarý… býrakýn gideyim…


Gecenin derin sessizliðinde uzaklardan göz kýrpan ve yaþam vaat eden þehrin ýþýklarý, bir de bipleyen makinalarla baþ baþa ve bozbulanýk bir sel gibiyim. Bu ýþýklara aldandým bir zamanlar. Yaþamak istedim, onu da beceremedim, ölmeyi beceremediðim gibi.

Duy sesimi ve cevap ver bana. Aç kapýmý, karþýla beni. Ardýmdan ‘’ Vah zavallý! ‘’ deyip unutup giderler. Ben nasýl unutacaðým yaþadýklarýmý? Ýçimdeki derin sýzý dinsin artýk. Ver ilacýmý. Ýnmeden bu bulutlardan gelivereyim yanýna artýk. Tekrar düþürme beni aþaðý. Bir aydýnlýk var ötelerde. Çýkmak istiyorum karanlýðýmdan.

Ben Reyhan, yoðun bakým kýzý Reyhan. Solmuþ yüzüm, ilaç kokuyor nefesim. Dýþarýda akýp gidiyor yaþam, bugün bayram. Benimse aklýmda tek þey sana olan özlemim. Al beni yanýna… Zorla kýydýrma canýma, kavuþtur sonsuzluðuna…




Tarih: 19 Mayýs 2010 Çarþamba

Yazan: Müþerref ÖZDAÞ