Senle bir baþka baþlýyor gün. Ne gecem ne gündüzüm sensiz geçmiyor. Her dakika seninleyim adeta. Sesini duymadýðým an korku basýyor üzerime. Þeytan rahat býrakmýyor, düþüyorum tuzaðýna.. Bana seni kabettiðimi söylediði an sanki gerçekmiþ gibi yýkýlýyor dünyam. Baþlýyor gözyaþlarým akmaya. Duruyorum, düþünüyorum sensizliði. Yapamýyorum.. Kendimi sensiz hayal bile edemiyorum biliyor musun? Bilmezsin sen bunlarý, belli etmem fazlasýyla..
Bu aþk yoruyor beni bazen. Týkanýyorum, "bitti" diyorum kendimce; ama bunu sana demeye cesaret edemiyorum. "Tamam bitti!" demenden korkuyorum. Her sabah uyandýðýmda þükrediyorum seninle birgün daha geçirdiðim için ama kaybetme korkusu da yakýyor bir yandan. Her günüm bu korkuyla geçiyor.
Önceleri hep düþünürdüm "Acaba beni seviyor mu?" diye.. Artýk hiç düþünmüyorum.. Neden mi? Çünkü sana öylesine baðlanmýþým ki sevip sevmemen umrumda deðil. Ama sevdiðini biliyorum. Benimle olduðun için çok mutluyum.
Sahil manzarasý güzeldir bilirsin. Ama orasý bile sen varken anlamlýymýþ. Sen yanýmdayken sanki deniz bizi bekliyormuþcasýna selamlýyor.. Olduðunca güzelliðini sunuyor bize.. Ya sen yokken..? Hiç tanýmýyor bile beni kendi havasýna göre takýlýyor. Hayatýmda öyle, sen varken anlam kazanýyor..
Þimdi sana iki kelime söyleyeceðim. Ama o kadar kliþeleþti ki kullanmak istemiyorum. Mahvetiler o iki kelimeyi.. Seven sevmeyen herkes kullandý. Oysa o iki kelime o kadar anlam yüklüdür ki anlayana.. Neler anlatýr sevgiliye.. Söylerken ruhuna iþler resmen.. Ben herkesten farklý olarak gerçekten içimden geldiði için sana söylemek istiyorum.. SENÝ SEVÝYORUM.. Öyle sýradan iki kelme olarak düþünme, beni anlatýyor sana..


Hep benimle kal SEVDÝÐÝM..