Bir zamanlar çocuktuk. Ellerimizde düþlerimizden yapýlma bir demet, gözlerimizde hayallerin sýcak imgesi. Gidip gidip gelen umutlar üzerine kurulmuþ hayat. Çocukluðun en güzel saflýðýyla süslü ilk zaman aþklarý. Yerinden fýrlayýp sevgilinin içine karýþacaðýndan korktuðumuz kalbimiz ve titrek ellerimize eþlik eden titrek sesimiz. Hiç bir zaman gerçekleþmeyeceðini sandýðýmýz özgürlükten kurulma gelecek hayatýmýz. Bir parçasýný bile israf edemeyeceðimiz pasta dilimlerinden kurulma bedenlerimiz içinde ki hayatýmýz.
     Varlýkla yokluk içinde, kabullerle redler arasýnda, inançla inançsýzlýk yumaðýnda gidip gelen bir türlü rayýna oturmayan düþünceler zinciri girdabýyla yoðrulan beynimiz.
     Bedenin ruhu taþýmasýnýn zorluðunu ilk keþfimizde isyanlarýn, dingin ruhumuzda egemenliðini ilan etmesi. Çocuk diye tanýnýrken, hayatýn büyümüþ yerine koyduðu varlýðýmýz.
     Bir zamanlar çocuktuk derken gözlerimizin içli kayýþý ardýndan beliren bilgin gülüþüyle geçmiþi yargýlamamak. Zamanýn her neresinde olursak olalým çocukluðumuzu koynumuzda en mahrem ve en gerçek en ulaþýlmaz yerinde saklayarak zamaný yenmek.
     Bir zamanlar çocuktuk. Bir vardýk bir yoktuk. Susarken açtýk açken susuz. Gizliliðin ve korkunun ve tüm uç imgelerin hayranýydýk. Ve kapýlarý zorladýk. Merak ettik. Gizli sandýðý açýpta içindekini görünce büyüdüðümüzü anladýk. Gariptik, çünkü çocuktuk. Saflýðýmýzýn kaynaðýný merakýmýz besliyordu. Beslendikçe büyüdük.
     Bir zamanlar çocuktuk ve iþte büyüdük. Ya da öyle sandýk. Þimdi çocukluðumuzu sandýða koyduk ve bilgece sustuk.