Güz dallarý rüzgâra meylederken gönül telinden, uzak mý düþtük sevdalara ne…
Diken diken batarken dilden gönüle sözler, sözlerde kalanlar;
Yabancýlaþýrken ten bedene ve uzarken yapmacýk gülücükler;
Elimizle koymuþ gibi alýþmýþken yaþamýn girdaplarýna, yalancýklarýna;
Bir yalan da ruhumuzla zihnimiz arasýnda mý tülleniverdi basit ve türetilmiþçesine acaba…

Bilmeden mi girdik acaba kumrular ülkesindeki akbaba yuvasýna...
Ya da ne bileyim kumru sesinden ürkerken, baykuþlarla mý sohbete giriftar oluverdik…
Susuz, bir avuç toprakta filizlenmiþ bir körpecik çýktýðýnda yolumuza;
Ovadan bayýrlara, daðlardan çayýrlara imdat demenin ümidi olurken aks-i seda
Susuvermek sanki ilkin yaþýyormuþçasýna þaþkýn, sonmuþçasýna bezgin... Kaçmak…

Bilmez misin ki gönül, güzün telafisi baharda, rüzgârýn þifasý topraktadýr…
Varlýðýn sýrrýný soramadýn mý þu dostuna ki vereydi tek kelimelik cevabýný, ‘yokluðun’ diye…
Su yoksa eðer susuzluk çekilmez þüphesiz, ya da ‘susuzum’ deðil de ‘eksiðim’ dersin belki de…
Anlamaz mýsýn ki alýþtýðýn hayatýn telafisi bitiþik iki avucunun arasýndadýr,
Ve sayamadýklarýn sayacaklarýndan her zaman fazlayken dünyada, neyine güvenirsin söylesene…