bazen en yakýnda durur. gözlerimizin önünde. parmaklarýmýzýn ucunda. nefesimizin sýcaklýðýnda. bütün kelimelerin içinde, suna’ nýn ve leyla’ nýn efsanelerinde. havva’ nýn kadýnlýðýnda, hatice’ nin dostluðunda, züleyha’ nýn aþkýnda saklýdýr o.

hayat denilen bu kokuþmuþ sistem bizi bizden alýkoyarken, elimizde ve avucumuzda olan bütün birikmiþ gençliðimizi bizden götürürken, anlýk zaman dilimlerine sýkýþmýþ körlükler yaþýyoruz. iþte o an bir görünüp bir kaybolan o' nu týrabzanlardan düþürüyoruz.
ah hayat ne kadar da acýmasýz.

aslýnda hayatýn acýmasýzlýðý, dünyanýn fenalýðý, o’ nun olmayýþý ya da bizim giderek çürümemiz deðil, almamýz gereken mesafeyi alamamýþ olmamýzdýr sorun. biz her dem geçtiðimizi sandýðýmýz uçurumlardan düþtük. hiç bir uçurum, bizim kazdýðýmýz çukurlar deðildi. biz ne zaman önümüze bakmaktan vazgeçtik, iþte o an bütün uçurumlar ayaklarýmýza serildi.
düþmek en kolayýydý.

daðýlan düþlerimizin ardýna saklanmýþ oyunlarýmýzý bozuyorduk. yoksulluðumuzu o’ nun yoksunluðu ile bütünleþtirip, daðlanmýþ cümleler kurguluyorduk sabahlarýmýzýn kör aynalarýnda. ne zaman çevirsek yüzümüzü yaðmurlarýn arýndýramadýðý yalnýzlýk izleri alnýmýzda yazýyordu. yazgýlarý yargýlamak bize düþmediðinden iman ediyorduk acýlarýmýza. acý, mülteci bir hüzünle sokuluyordu bünyemize. damarlarýmýzdan akan kýzýl renge inat daha bir soluklanýyorduk aþk aþk… aklýn yetmediði yerde þehirler kuruyorduk terk edilmiþliklerimize. aðlamak, kýzgýn ateþlerin üzerine dökülmüþ yaðmur gibi kavuruyordu bilemediklerimizi…

þimdi bir aþk mýdýr bizi yerle yeksan eden?
yoksa bir aþkýn bize býraktýðý uçurum günlerimidir aklýmýzdan geriye kalan.

delirmek en zoruydu.


Mehmed asým