Düþkünlüðümü yaðmala!
Gözlerimdeki inancýný al!
Ellerimi de býrak!
Öyle git…

Etten ve kemikten bir heykel de senin armaðanýn olsun aþkýn sanat tarihine.
Git!
Bir destan da ben eklerim elbet sevda sahifelerine.
Zor deðildir kaybedecek hiçbir þeyi olmayan için korkularýný aydýnlýk renklere boyamak!
Senden önce de siyahtý düþlerim.
Senden önce de düþ{tüm} ve kanadý gecelerim.
Yalnýzlýðýn anadiliyim ben!

Sensizliðin lügati yok!
Sensizliðin seni yok!
Sensizliðin sesi yok!

Yine de ben bensizliðine yanýyorum.

Kusursuz bir ordunun donanýmlý bir askeri gibi deðil kaybede kaybede körleþmiþ kýlýcýndan baþka hiçbir silahý olmayan yetim bir savaþçý misali yeniliyorum sana.
Sonra sana sonra yine sana!
Bir gün iki gün beþ gün deðil her gün…
Sen savaþ sonrasý ganimetlerini toplarken ben; yastýðýmdaki çukura esir veriyorum gözbebeðimdeki tebessüm güllerimi.

Yaþam alaný daralýyor umutlarýmýn.
Yasýna açan çiçekler oksijenimi soluyor.
Yaþanmýþ acýlarýn üstünden geçiyorum kim bilir kaçýncý kez.
Kara kalem bir hayata doðmuþtum.
Gözlerim gözlerini göremiyorsa bundan!
Gidiþinle hiçbir ilgisi yok! Ýnan!

Sen baþlatmýþtýn ve gitmek ( ! ) en çokta sana yakýþýrdý zaten.
Meðer ben denize düþüp sana sarýlmýþým!
Sonra da…
sonramýz yok iþte.

Kazanmanýn tadýný bilmeyenler en güçlü yenilgilerle çýkarýrlar hayatýn tadýný.
Çünkü onlar; kalýnca da yeniktir giderse de!
Severken de yeniktir sevilirken de!
Öyleyse þimdi ben kalýyorum sen gidiyorsun ya hangimiz yenik hangimiz galibiz bu hayatta?!!!

Zýlgýtý çalýnmýþ türküler besliyorum tarihi kederlerimin zirvesinde.
“bedenine büyük gelen hüzün urbalarýndan arýn” diyorsun giderken bir de gözlerinden baþla beni unutmaya!
( iyi ama nasýl )


umutiklimi_73