Parmaklarý üþüyordu karýncanýn.
Yüreði pýt pýtdý heyecandan.
Ama öylesine emindi ki çýktýðý yoldan.
Halil’de tevekkül, karýncada gayret.
Hayret ve gaflet imansýzlýða þaþarken.
Nemrut zaman geçtikçe biraz daha batýyordu.
Karýnca ateþe deðil aslýnda gülistana su taþýyordu.



Geçtiði yollara billûrdan ter damlarken,
Dudaklarýnda su susuyordu.
Nemrut kin kusuyordu zamana.
Þeytana ediyordu temenna...
Üþüyordu karýncanýn incecik parmaklarý.
Minik kalbinde karýnca Ýbrahimî bir sevda taþýyordu.
Bir düþ görüyordu hayra yorulasý.
Karþýsýndan hayýr geliyordu, þerler eriyordu.
Cümle yaratýlmýþlar, incecik parmaklarýna imreniyordu karýncanýn.
Canýn canana feda edilmesi gerekince,
Kýrpmýyordu gözünü karýnca.



Karýnca kararýnca kýyam ediyordu Nemrut’a, puta.
Onun gibi odun taþýmaktansa cehenneme.
Hû diyordu, su taþýyordu gül bahçesine.
Minik nefesiyle halil’e serinlik veriyordu.
Eriyordu putlar, ateþler sönüyordu.
Deliriyordu Nemrut.
Karýncanýn gönlünde gül açýyordu zaman.
Gülistan oluyordu an.
Ýman çað açýyordu, nur saçýyordu melekler.
Beklerken nasipliler buldu devleti ,nasipsizler kahroldu derken...




Ateþin gül açtýðýna þahit oldu karýnca.
Varýnca huzura anlatacak gördüklerini ,
Nemrut kaçacak delik arayacak fellik fellik,
Ne çare boynunda yafta imansýzlýk, ilkellik.
Karýnca kararýnca su taþýrken ateþe,
Nemrut cehennemine odun taþýyordu.
Ateþ, bulutlar, mancýnýklar,
Ýbrahim’e reva görülen zulme þaþýyordu.
Nemrut durmadan felaketine koþuyordu.
Gaflet,dalalet, hýyanet niþan u ziþan idi onun için.
Þimdi vuruyor kalýn kafasýný taþlara niçin, niçin…
Gönlünde sonsuz huzur karýncanýn,
Huzurda huzurun manasýný þerh ediyor.
Bir melek karýncaya imreniyor.
Ýþte parmaklarý üþüyen karýnca o diyor…
Ankara, 29.04.2010 Ý.K