Çiçeklerin açtýðý, serin de olsa güneþli sabahlarla uyanýlan, küçük yürüyüþler, bahçe yemekleri gibi mutluluk detaylarýnýn gerçekleþtirilebileceði bir dönemdir Nisan ayý…

Ve þarkýlara, þiirlere, filmlere konu olan Nisan yaðmurlarýna alýþýktýr Rizeliler. Kutlu Doðum’un bereketinden midir bilinmez , ýþýklar içinde bir günü yaþýyordu Rize…

Berrak, temiz, dumansýz…

Neredeyse ýlýk, þýmartýp ýsýtan bir güneþin sürpriz sýcaklýðýný hissederek þehrin en uzun caddesinde süratlice ilerliyorum.

Bu caddeler benim için hayallerle ve hatýralarla dolu.

Hayalete dönüþmüþ hatýralar…

Birçoðunun aksine hayaletlerden çekinmem, aksine severim onlarý. Artýk kaybetmiþ olduklarýma hala sahip olabilmemi, onlarla konuþabilmemi, onlarý özleyebilmemi saðlarlar.

O kadar fazlalar ki…

Bu caddeler hatýralarýmla dolu, buralarda gezinirken yýllar içinde ne çok insaný düþündüm.

Birçoðu artýk ne bir hayal ne de bir hayalet…

Yoklar.

Kaybedince kaybetmiyorsun belki ama, bir gün unutursan, yüzünü hatýrlamazsan, adýný söylemek içinde bir kýpýrtý oluþturmazsa kaybedersin onlarý.

Unutursan kaybedersin.

Unutmak kaybettiriyor.

Ama bence zor olsa da unutmamalý insan…

Bu þehrin caddelerinde bundan tam yirmi yýl önce boynuma kementle astýðým iki yüz altmýþ gazeteyi sabahýn kör saatinde abonelere daðýttýðýmý ve sonrasýnda kan ter içinde okuldaki derslere yetiþmeye çalýþtýðým günleri hatýrlýyorum.

Ve Orta Okul yýllarýmý, öðle paydosunda genellikle yediðimiz ve bir daha ayný lezzeti alamayacaðýma kesin kanaat getirdiðim ekmek arasý domatesleri hatýrlýyorum.

Kokusunu halen unutamadýðým hormonsuz, organik , kýzýl domatesleri…

Þehrin göbeðindeki Orta Caminin tam karþýsýnda yer alan amele pazarýnýn giriþinde camekanlý yeþil el arabasýyla her sabah namazdan sonra tezgah açan ve yüzünden tebessüm hiç eksik olmayan börekçi Hacý Seyfullah amcayý hatýrlýyorum.

Ýnternetin hayal bile edilmediði, özel televizyon kanallarýnýn henüz tam faaliyete geçmediði , sade fakat huzurlu geceleri hatýrlýyorum.

Özlüyorum.

Selamlaþmanýn menfaate dayalý olmadýðý ve ‘’güven’’ duygusunun ‘’aldatma’’ kavramýyla bu günkü kadar bütünleþmediði ahlaki yapýyý özlüyorum.

Çok deðil, yirmi yýl öncesini düþlüyorum…

Bu günü yaþadýkça dünü daha iyi anlýyor, zamanla deðiþimin faydasýndan çok zararýný fark ediyorum.

Ve dünü deðil, bu günü unutmak istiyorum.

Kaybetsem de yeniden o günleri yaþamak istiyorum.

Kaybedince kaybetmiyorsun belki ama, bir gün unutursan, yüzünü hatýrlamazsan, adýný söylemek içinde bir kýpýrtý oluþturmazsa kaybediyorsun onlarý.

Geçmiþi sadece tatlý veya acý bir hatýra olarak görmemeli insan; yaþadýklarýný, sofrasýnda ‘’maydanoz’’ deðil, ana ‘’mönü ‘’ yapmalý.

Cadde boyunca hýzla yürümeye devam ederken güneþi kesen yüksek ve heybetli Kültür Sarayý’nýn gölgesindeki balýkçý dükkanýndan gelen müzik sesine kulak veriyorum. Her mevsim tezgahýndan balýk eksik olmayan ve tezgahtarlarýnýn çýðýrtkanlýðýyla caddeye hoþ bir harmoni oluþturan ayaðý çizmeli balýkçýlarý ilgiyle izliyorum.

Kutlu Doðum haftasýnýn estirdiði o güzelim meltemi ta içerlerimde hissediyor, bilboardlarda asýlan o muhteþem Kutlu Doðum programlarýný takdirle izliyorum.

Peygamberimi, aziz sahabi kadrosunu ve mücadelelerle dolu altmýþ üç yýlýný düþünüyorum.

Ve salavat getiriyorum ona, þefaatçi olmasýný diliyorum.

Ve ýþýklý bir Nisan gününde peygamber çiçekleri açarken elimde sýkýca kavradýðým bavulumla birlikte hýzlýca havalimanýna doðru ilerliyorum.

Gidiyordum.

Memleketimden sonra en çok sevdiðim þehir beni bekliyordu …

Ýdeallerimin hayata geçeceðine inandýðým o kutlu þehir; Ýstanbul’un Anadolu’suna ya da Anadolu’nun Ýstanbul’una doðru koþuyordum. Çocukluðumdan beri eserlerini okuyarak hayraný olduðum ve Padiþahlarý ardýnca yürüten, Sultanlar Sultaný Aziz Mahmut Hüdai’ye komþu olacaktým.

Mutluydum ve gitmeliydim…

Niyetim birkaç zeytin aðacý dikmek ve beyaz güvercinler yetiþtirmekti.

Bunun için gidiyordum.

Ve dudaklarýmda ‘’sensin bize bizden yakýn’’ hüseyni ilahisiyle bu þehre veda ediyordum…

Abdurrahman KARAL
Üsküdar Barbaros Camii Ýmam Hatibi