BEYAZ ATLI HAYALLER

‘’ Beyaz atlý, þimdi geçti buradan… ‘’

Ömründe bir defa da olsa Beyaz Atlýsýný beklemeyen, düþlemeyen bir kadýn var mýdýr acaba? Ýtiraf edilmese de sanýrým yoktur. Genç kýzlar, genç kadýnlar, bekler durur o beyaz atlýyý. Þimdilerde TV ekranlarýnda, kriterlerin önceden belirlenerek, ilanen beyaz atlýnýn beklenmesi, aranmasý modasý var. Nedir o kriterler?

-Önce iyi bir gelir,
-Çocuksuz,
-Her dediðimi yapacak,
-Evi olmazsa olmaz,
-Yaþamayý, gezip tozmayý sevecek,
-Ben nereye istersem gelecek,
-Boyu boyuma, huyu huyuma uyacak… vb.

Sýralanýr gider böylece… Bayanlar ayrý, baylar ayrý sýralar. Bir umuttur beklenir.

Nerededir bu beyazlar giyinenler, yolu gözlenenler? Nerden gelir, nereye giderler? Hangi duraklarda soluklanýrlar? Beyaz atlý sizin hanýnýzda ne zaman konaklayacaktýr? Belki de size gelinceye kadar baþka hanlarda, baþka hancýlarla karþýlaþacaktýr.

Beklemeli mi, yolunu gözlemeli mi, yoksa gelip geçerken durmayacak gibi olursa, yolunu kesip zorla durdurmalý mý? Gelen atlý gerçek beyaz atlý mýdýr, yoksa boyanmýþ mýdýr? Ýlk yaðmurda gerçek açýða çýkacak mýdýr? Diyelim ki atlý geldi ve konakladý, kalýcý mýdýr? Yoksa yorgunluðunu giderip yoluna devam mý edecektir?

Veya sizi de taþýyabilecek kadar güçlü ve saðlýklý mýdýr atý? Kararlý ve iyi huylu bir at ve atlý mýdýr? Elden kaçýrmamak için ne yapmalýyýz? Gücünden fazla yüklenmemeli miyiz? At ve atlý dik baþlý da olabilir elbette. Onu eðitmeye, baþýný eðmeye , ehlileþtirmeye çalýþmalý mýyýz?Yoksa olduðu gibi mi kabul etmeliyiz?...

Öðretilmiþ, dayatýlmýþ isteklerden vazgeçip, kendi halinde bir yayada da aradýklarýmýzý bulabilir miyiz? Yoluna yoldaþ olabilir miyiz? Bir lokma aþýmýzý bölüþebilir miyiz? Cebinden çýkarýp sorduðu adres baþka birine götürecekse, ona düzgün bir yol tarifi yapabilecek miyiz? Güle güle, yolun açýk olsun yolcu, diyebilecek miyiz?

Dünyamýzý güzel hayallerle süsleriz. Sevmek ve sevilmek güzeldir. Beklentilerimiz vardýr. Bunlarý karþýlamasýný istediðimiz, gelmesini beklediðimiz, umutlarýmýzý baðladýðýmýz kiþiler vardýr. Gelen, mükemmelimiz olur bir anda. Olmadýðýný fark edinceye kadar geçen bir zaman vardýr. Gün gelir, gözümüzde devleþtirdiðimiz, birden sýradanlaþýr…

Yaþam ýsmarlama mutluluk üretmiyor. Bizim kurallarýmýzý dinlemiyor. Kendi kurallarý çerçevesinde sunumunu yapýp kabulümüzü bekliyor. Sunulaný kabul edip baþköþeye konuk etmeli, tanýmaya çalýþmalýyýz. Soluklansýn, biz soralým, o anlatsýn; dinleyelim, anlayalým… O sorsun, biz söyleyelim…

Tam da bu noktada çýkar sorunlar. Dinlemek, duymak, anlamak farklýdýr. Bakmak ile görmek arasýndaki fark gibi… Þairin ‘’ Anlam’’ adlý þiirinde dediði gibi ( *1):

Sen ne türlü desen, söz dinleyenden alýr anlamýný,
Öyledir görüntü de, bin kiþi bakar denize,
Denizi görür biri…

Ýletiþim büyük bir sorundur iliþkilerde. Düþüncelerimizi söyleyemiyorsak, doðru ifade edemiyorsak, beni anlamýyorlar demek ne derece doðrudur? Bu esaslý bir sorundur iþte. Sevginin göstergesi karþýmýzdaki sevilenin düþüncelerine her an katýlmak, kabullenmek de deðildir. Sevgi, hayatý ve fikirleri paylaþmaktýr, deðer vermektir. Yaþamýmýzda duygulara yer veriyorsak da mantýðý da elden býrakmamak gerekir. Mutluluktan baþýmýzýn döndüðü anlarda bile ilerde dünyamýzýn kararmamasý için mantýðýmýz hep devrede olmalýdýr. Biz onun iptal veya duraklatma düðmesine basmýþ isek, aslýnda duraklayacak olan yaþamýmýzdýr, iptal edilecek olan beklentiler, hayallerdir.

Ben kimim, yaþamdan ne istiyor, ne bekliyorum? Karþýmdaki bana ne verebilir? Birbirimizi kýrýyor muyuz, inciniyor muyum? Bunlar tekrarlayýcý bir hal mi aldý? Sevdiðim kiþi ne kadar tutarlý, verdiði sözlere ne kadar baðlý? Bana güven veriyor mu? …Alacaðýmýz cevaplara göre deðiþecektir geleceðimiz.

Baþýmýzda kavak yellerinin en delisi esse de, hatalar yapsak da, hayal kýrýklýklarýmýz olsa da, yine de süsleyecektir hayaller dünyamýzý. Renkleri tozpembe olsa da görürüz ki gerçeklerin rengi farklýdýr. . Her þeye raðmen güzel bir geleceði umut etmek, beklemek; gerçeðin kýyýlarýndan çok açýklara yüzmemek koþuluyla, en doðal hakkýmýzdýr. Yoksa kendi yarattýðýmýz hayallerin içinde boðulma tehlikesi de vardýr.

Ýþte bu yüzden, yaþamýmýzý dengeler üzerine kurmak zorundayýz. Günün birinde kendimize ‘’ Þimdi ne yapmalý?’’ deriz. Oturup geçmiþe aðýt mý yakmalý, bir çare mi aranmalý? Tüm yollar kapanmýþ, geçit yok gibi de görünebilir gözümüze. Ama acele etmeden düþünülürse ve doðru zamanda harekete geçilirse her zaman bir çözüm bulmak da mümkündür.

Çözümsüz, sevgisiz, hayalsiz, umutsuz kalmamanýz dileðiyle…

(*1 ): Necati Cumalý

Müþerref ÖZDAÞ