Uyanýþ arenasýnda atýyla, kýlýcýný gökyüzüne kaldýrarak ilerleyen bir yoksul düþünün. Seyirciler ilgilerini tüm içtenliði ve açlýðýyla sunup salyalarýný akýtarak alkýþlýyorlar. Her hareketi kaçýrmayan, her olguyu biçimleyen, tasarlayan bir yazar var seyircilerin içlerinde..


Yoksul atlý, o denli etkili ki yüzündeki her mimik hareketi meydanýn ortasýnda kýpýrdamadan duran “cellat’”ýný bile coþturuyor.
Tarih ölçeðinde böyle bir yiðidin ardýndan gidebilecek mangal yürekli cesaret timsalleri bulunabilir. Böylesi bir duruþun her zaman görülmesi mümkün deðildir.
Yazý/ yazmak için arenaya gelen sevdiklerinden kaçmýþ, huzursuz, tek derdi yeni bir ilham bulmak olan yazarýmýz, içindekini dýþa vurmak için gözlerini “Clint Eastwood” gibi kýsarak karþýda atýyla duran , aldýðý her nefesle geleceði kýþkýrtan, gözlerinin her devinimiyle ruhunu anlamlandýran ve geçmiþi dalgalandýran, kendinde ve “ben” inde varoluþ çabasýný sürükleyen kahramanýna bakýyor, soruyordu.

“..yokluk karþýsýnda cesur olan..”* bu taþralý delikanlýnýn bu arenada ne iþi olabilir?

Uyanýþýn hararetli bir anýný yaþayan, güneþin tüm kuvvetiyle sarýldýðý , bilgi ateþinin her yaný sardýðý bu arenada döneklerin, gammazlarýn,yobazlarýn,hýrsýzlarýn, pez.lerin , yalancýlarýn ne iþi olabilirdi?

Karanlýðýn sesi gerçekten, doðrudan korkarak inine çekilirken bu yarasalar burada, en önde niye duruyorlardý?.


“Hayatýn bütün rastlantýlarýný yöneten bir içgüdü vardýr” sözü aklýna geldi yazarýn. V.Hugo’nun sözüydü.. Ne güzel sözdür bu..

Uyanýþ arenasýna tepeden kuþbakýþý baktýðýnýzda önce kendinizi görürsünüz. Gerçek sanýrsýnýz ilkin, ama birkaç saniye sonra görüntünün deðiþtiðini hissedip korkarsýnýz. Geri çekilirsiniz bir an. Bir derin nefes alýp tekrar bakarsýnýz. Gerçekte gördüðünüz þeyi yazar eserinin sonunda söyleyecektir.

Buzlu bir camýn arkasýndaki gölgeleri merak eden yazar atlý karakterinin ne yapacaðýný düþünüp merakla bekliyordu.

Karþý karþýya bulunduðu bu karþýt durumlarýn çözümlenmesi için aniden hareket geçmesi gerekiyordu.

Ayaða kalktý, hýzla kendini arenaya attý. Tökezledi, yere kapaklandý. Avucunun içi soyulmuþ acýyordu. Atlý delikanlýyla göz göze geldi.

Tam bu anda, atlý genç kýlýcýný kaldýrýp yazarýn yüreðine sapladý.

Yazar yapýtýndaki çýkýþ noktasýný bulmuþtu.

Ýlham, yüreðinden fýþkýran kan damlalarýyla birlikte ýþýmýþtý.

Yazarýn okurlarýna iletmek istediði, gerçeðin ta kendisiydi. Yazýn dünyasýna karanlýkla kuþatýlmýþ palavralar deðil, kararlý, þaþmaz bir gerçek sunmak amaçtý.

Yaratýlan dünya okurlarý kandýrmamalýydý, saçma sapan hülyalar aþýlamamalý,onlarý yüreklerinden bir kýlýç darbesiyle sarsmalýydý.

Evet, rastlantý… bir yazarý yönlendiren, harekete geçiren, kahramanýna aþýk eden þey rastlantýydý.

*V.Hugo, Sefiller..