Tunali Hilmi Caddesi’ne gidecektim. Yürümeyi gözüm kesmedi. Balgat’dan ilk gelen otobüse bindim. Otobüste hemen bir koltuða iliþtim. Bir taraftan da pencereden dýþarýya bakýyordum. Bayram öncesi etraf insan kaynýyordu. Hava oldukça güzel, bahar tüm muþtusu ile Ankara’yý süslüyordu.

Sonra fikrimi deðiþtirdim ayaða kalktým. Ýlk durakta inip yürümenin daha keyifli olacaðýna karar verdim. Trafik çok yoðundu. Otobüs sürekli dur kalk yapýyordu. Þöför dikiz aynasýndan bakýp, seslendi; “abi otur! duraða daha çok var” hiç üzerime almadým. Otobüste benden baþka ayakta olan yolcu yoktu. Ben abi de deðildim. Þöför bir daha tekrarladý; “ abi otur! duraða daha çok var.” Gülümsedim içimden. “boþ ver onun’da abisi olayým” diye düþündüm.

Karayollarý ile Kýzýlay arasýnda mesafe oldukça fazla iken arada bir durak yoktur. Meclis’e yaklaþýnca trafik sýkýþýklýðýndan faydalanarak belki þöföre kapýyý açtýrýrm diye düþündüm. Kibar bir hal takýnarak seslendim; “ Arada durak olmadýðýný biliyorum ama þöför bey kapýyý açarsanýz çok sevinirim.” dedim. Genelde bu durumda birkaç saniye süren kararsýzlýktan sonra ya kapý açýlýr, ya da duymamazlýktan gelinir, yolcu ýsrarcý olunca “yasak” denilerek þöför iþin içinden sýyrýlýrdý. Tecrübeye sabit.

Ancak bu sefer þöför ; “ ben yeni bir iþ bulsam kapýyý açardým, kapýyý açarsam iþimden olurum. Emin olun beþ yüz liralýk bir iþ bulsam bu çileyi çekmezdim. Kira mý, bir simit, bir de çay paramý karþýlayacak bir iþ yeterdi bana. Ama sokaklar iþsiz dolu. Beþ yüz liralýk bir iþ bile bulunamýyor. Sizi öyle mahsun býrakmak istemezdim açardým kapýyý . Kusara bakmayýn!” dedi. Þaþýrýp kaldým. Böyle bir cevap beklemediðim için. Sonra þöföre; “ boþ verin açmayýn kapýyý, tek siz iþsiz kalmayýn! Ben yürürüm o yolu.” dedim. Ve Kýzýlay’da otobüsten indim.

Kendi kendime; “ bir dokun, bin ah iþit dedikleri, her halde bu olsa gerek.” diye düþünerek, yoluma devam ettim.