Bin telaþla toplayýp tasýný taraðýný
geçmekte deðil mi bedenimizden?
Ve geçerken üstümüzden sýyýrdýðý
bin acýya yamalý elbiselerimiz deðil miydi ?
Oysa biliyordu ki özümüz zamana boyun eðmeyen
olgun meyvelerin þekerle mayalanmýþlýklarýndaydý.
Zamaný þeker tadýnda yaþamak mýydý kaygýmýz?
Ya da þaraba kesmiþ sarhoþluðumuz muydu
bin kez tadýp bir türlü tadýna varamadýðýmýz
Boyun eðen yanýmýz,
baþ kaldýrýlarýmýzý bir adým geride tutarken
sözcüklerimiz dudaklarýmýzda biçimlenmeye o kadar yakýnken
sese dönüþme çabasýndayken elifbemiz
Sesimiz kendimizden emin olamadýðýmýzýn kaygýsýný taþýmadý mý hiç..

Zaman !
Kaygýlarýmýzýn bize attýðý o son kartpostal ki
pulunu yalamýþtýkta
kurumuþtu dilimiz yüz tutmuþ gibi son baharlara
bu yüzden ulaþýlmadý adreslere ne yazýk !
Oysa son satýrýna iliþtirilmiþ dip notlarýmýz vardý
Ve asýl olandý dip notlarda geçiþtiriverdiðimiz
bilmeden
öylesine iþte kendince
Zamaný oluþlarda süreç bilirken süremediðimizdi her oluþ.
Her oluþ sürecin bir parçasýydý

Yani
Aðarmamýþ saatlerde çay kokusu..
Demlik sýzýsý bardak þangýrtýsý
O kuþluk vakti annelerimizin
sefer taslarýnda öðle yemeði
gece yarýsýnda seviþmeler ki
bedenlerin tatmin boþluðu
kanlý iniltilerden koparýlmýþ göbek kordonu
Geçmiþ ve geleceðin þimdisi
yaþadýklarýmýzýn eskicisi
dükkanlarýn silinmemiþ camlarý
kepenklerden týrmanan kedi yüzleri

Kaygý bedenin eskimesi mi ?
ki beden eskidikçe ruhu büyütür ve o deðil midir yýl ve yýl yüzümüze oturan
Ve hep yüzümüzde konuþan

Konuþuyor iþte bak
ruh büyüyor
çoðalýyor her çizgide..
her çizginin o derin çukurunda
Ve kaygý büyüdükçe kýsalýyor zaman

Zaman !

Her gece yataðýmýza serip onu
her sabah pijamalarýmýzla katladýðýmýz da
kolumuza süs edip
su kaçmasýn diye rafa kaldýrdýðýmýzda
perdeyi aralarken oyasýndan tutup
aya verdiðimizde yüzümüzü
kaþýmýzý düþürüp gözlerimizle yere
dudaklarýmýzý býrakýp bir çenenin üstüne
sanrýlarda kol gezdiðimizde
ve ritmik geliþlerin yalpalý gidiþlerinde
kapýyý arkamýzdan çekmektir zaman.

Ve..Zaman þiir
Ve zaman öykü..
Üzerinden atlayamasak ta o hep geniþlettiðimiz çemberde
koca bir döngü.

Zaman!
En eskittiðimiz
En öldürdüðümüzü sandýðýmýz
Ki
En çok biz ölürüz
O, tasýný taraðýný toplar ve gider bizden

Bize kalan
Cenaze törenlerinde yaþýyor olabilmenin hoþluðu

Tabuttaki biz deðilsek !