Güneþ ufukta daha yeni doðmaya baþlamýþtý. Harld en sevdiði tulumunu, belki de tek tulumu olduðu içindi, giymiþti. Omzundaki týrpanla patikada sevinçle ilerliyordu. Yýlýn bu zamanlarýný Harld çok seviyordu. Çünkü hasat zamanýydý. Mahsülü toplamak için týrpanla kesmek lazýmdý. Ve Harld bu iþi çok seviyordu. Týrpaný istediði yere savuruyordu uçsuz bucaksýz tarlada. Bazen kendini kaptýrýp hiç durmadan akþama kadar çalýþabiliyordu. Ve tarlasýna vardýðýnda ufka kadar uzanan altýn sarýsý mahsüle hafif bir sýrýtmayla baktý. Hafif bir rüzgar baþlamýþtý. Ellerini uzun sarý saçlarýnda dolaþtýrdý. Tam istediði gibi bir gündü. Tam týrpan sallamalýk... Dikkatlice tarlanýn ortasýna doðru yürümeye baþladý. Haddinden fazla uzayan mahsülü incitmek istemiyordu. Birazdan onlara da sýra gelecekti. Þimdi incitirse olmazdý. Kendini bu zevkten mahrum edemezdi. Hiçbir þey onu bu zevkten mahrum edemezdi. Bir kaç dakika sonra durdu ve etrafýna baktý. Evet, iþte buydu. Altýn sarýsý mahsülden baþka hiçbir þey görülmüyordu. Büyük güçlü kaslarýyla oraðý kaldýrdý ve sevinçle mahsülü hasat etmeye baþladý. Güçlü kollarýn emrindeki orak tarafýndan parçalanan mahsül etrafa savruluyordu. Güneþ yavaþ yavaþ tepeye ulaþmýþtý. Harld çok yorulmuþtu ama bu tatlý bir yorgunluktu. Terden sýrýlsýklam olmuþ gömleðini çýkarýp bir tarafa fýrlattý. Kaslý vücudu ter içinde kalmýþtý. Oraðý yeniden eline aldý. Tam mahsülün üstüne savuracakken yer sarsýlmaya baþladý. Harld, korkuyla karýþýk heyecanla oraðýný fýrlatarak kendini yere attý. Sanki üzerine bir þey düþebilecekmiþ gibi elleriyle baþýný koruyordu. Birkaç saniye sonra sarsýntý durdu. Ama Harldýn kalkmasý birkaç dakikayý buldu. Çok korkmuþtu. Daha önce hiç sarsýntý yaþamamýþtý. Yavaþça oraðýný tekrar aldý ve ona dayanarak etrafýna korku dolu gözlerle süzdü. Güvende olduðuna iyice kanaat getirince oraðýný tekrar mahsüle doðru savurmaya baþladý. Bir süre sonra sarsýntýyý unutmuþtu. Ne korkusu kalmýþtý, ne de heyecaný. Sadece oraðýný savuruyordu ve bu onu mutlu ediyordu. Hayat Harld için buydu. Sadece bu...
Akþama doðru, Harld sarsýntýnýn hatýralarýný yavaþ yavaþ içine gömerken ikinci ve daha büyük bir sarsýntý geldi. Harld yine yere kapaklandý. Bu sarsýntý diðerine benzemiyordu. Sanki toprak olduðu yerden sýkýlmýþta ayaklanýp baþka yere gitmek istiyordu. Ve bu sarsýntý daha uzundu. Beþ on dakika sonra Harld acý bir þekilde sarsýntýnýn azalmak yerine þiddetlendiðini fark etti. Gitgide artýyordu. Sanki yerin altýndan bir þeyler vuruyordu topraða. Harld sarsýntýnýn ne zaman biteceðini düþünürken birden toprak yumuþamaya baþladý. Bir süre sonra toprak hamur gibi olmuþtu. Harld tüm cesaretini toplayýp ayaða kalktý ve koþmaya yeltendi ama ayaðýnýn altýndaki toprak o kadar oynak olmuþtu ki iki adým bile atamadan yere düþtü. Olduðu yerde kalmanýn daha iyi olacaðýna karar vererek kafasýný iyice kollarýný arasýna gömdü ve sarsýntýnýn bitmesini beklemeye koyuldu. Sarsýntý yavaþlayýp Harld tam bir “ohh!” çekerken birden tarlanýn bir noktasý þiddetli bir þekilde en yirmi metre yukarý kalktý ve hemen geri yerine indi. Topraðýn yukarý kalkmasýnýn þiddetiyle Harld on metre ileri fýrladý. Yere düþtüðünde hemen doðrulup kalkan bölgeye bakmaya baþladý. Birazdan yeniden büyük bir sarsýntý geldi ve bu sefer toprak parçalandý. Ama artýk Harldý þaþýrtan sarsýntý deðil, parçalan topraðýn içinden hýþýmla çýkan en az elli metre olan yumruk þeklindeki eldi. Harld donup kalmýþtý, inanamýyordu. Demek ki topraðý bu el parçalamýþtý. Zaten el dýþarý çýkýnca sarsýntýnýn þiddeti büyük bir düþüþ yaþamýþtý. Ama el rahat durmuyordu. Bir açýlýp bir kapanýyordu. Sanki yeni ortamýna alýþýyordu. Sonra yeniden sarsýntý arttý. Bu seferki çok þiddetliydi. Harld yerinde duramýyordu. Bir oraya, bir buraya þýçrýyordu. Her yeri yara bere içinde kalmýþtý. Bu sýrada koca el yere indi. Bastýðý yer gitgide çöküyordu. Sanki zorlanýyordu. Sonra Harld ufukta baþka bir el gördü. O da yere inmiþti. Ýki elin tam ortasý birden yükselmeye baþladý. Ve toprak parçalandýðýnda Harldýn gördüðü ve anlamaya baþladýðý þey kalbi için fazla aðýrdý. Koskoca adam daha yirmisinde kalp krizine yenik düþüyordu. Ýki elin arasýndan çýkan kocaman bir kafaydý. Eller topraða dahada bastýrarak gövdeyi de topraðýn üstüne çýkardýlar. Harldýn anladýðý gerçek ise; bir yumurtanýn içinden bir canlýnýn çýkýþýnýn bu olayla inanýlmaz benzerliðiydi. Harld tam o sýrada anlamýþtý üstünde yaþadýðý dünyanýn aslýnda koskoca bir yumurta olduðunu. Ýnsanlýk sadece yumurtanýn özsuyundan beslenen birer parazitten ibaretti. Metrelerce toprak örtüsü ise sadece yumurta içindeki canlýyý korumak için bir kabuktu. Yýllarca dünyanýn içinde bir çekirdek olduðunu ve bunun çok sýcak olduðuna inanmýþtý. Ama þimdi, hayatýnýn þu son anlarýnda anladý ki o ýsý bir canlýnýn ýsýsýymýþ. Her þey, tüm dünya onun içinmiþ. Ve Harld bu hayata gözlerini yumarken kainat yeni bir tanrýya kucak açýyordu...