-I-

her gün yaþamak istediðim gerçeði yeniden seçiyorum. pratik becerikli profesyonel olmaya çalýþýrýyorum, ama arzununda benim yanýmda olmasýný isterim. zorunluluktan ya da hayatýmdaki yalnýzlýðý azaltmak için deðil, güzel olduðundan.katýksýz aþktan ya da yalnýzlýðý azaltmak için deðil, güzel olduðundan yaparým bunu.

tanýmadýðým, planlarýmda yer olmayan birine aþýk olduðuma inanabilsem keþke. aþký kontrol altýnda tutmakla, reddetmekle geçen bütün bu aylarýn bende tam ters bir etkisi olmuþ: bana baþkalarýndan farklý bir þekilde ilgi gösteren insanlara kendimi kapatýveriyorum galiba. neyse ki ondan telefon numarasýný istemedim, nerede oturduðunu bilmiyorum, fýrsatý kaçýrdýðým için kendimi suçlu hissetmeden kaybedebilirim onu. ve eðer durum buysa, onu çoktan kaybettiysem bile, hayattan mutlu bir gün çalmýþ oldum. þu dünyada mutlu bir gün bile mucize demek...

-II-

el tutmak bile yansýtýr bazen susmalarý,
ve sen
senin yüzünden
yüzümdeki çizikler
meskun mahalde
aðlamalarým babamýn önünde.

-III-

kalabalýktan nefret ediyorum. hatta korkuyorum.

belki de bu yüzden walkmanimi taþýrdým yanýmda eskiden, þimdi telefonu taþýyorum, þarký dinlemezsem bile, kalp atýþýný kaydettim, tekrar tekrar dinlerim onu. insanlarýn gürültüsünü kafam kaldýrmýyor artýk. mütemadiyen þapka takarým, baþparmaðýmda yüzük olur, ve en ufak güneþi fýrsat bilip numaralý güneþ gözlüðümü takarým. siyah-beyaz bir hayat ve insanlardan kendimi soyutlamak için. kalabalýðý görünce sanki beni içlerine çekecekler diye hissediyorum.

ama olmuyor artýk. yaþým gittikçe artýyor ben istemediðim halde, kendime söylediðim yalanlar ve güneþi sývadýðým balçýklar dökülüyor tek tek üzerime. cesaretimi topladým bugün, þiþedeki mektuplarýmý çýkardým. tek tek okudum. rafa kaldýrdýðým ayakkabý kutusunun içindeki eskilerime baktým. belki de hep orada kaldýðým için hayattan zevk alamýyorum, hep benim þeridimde yol çalýþmasý var gibi geliyor nedense.

þimdi çýkacaðým dýþarý, hava soðuk ama güneþli, tam benim gibi, gülümsemesi eksik olmayan çirkin bir surat.