Seni çýplak görüyorum.

Çýkardýn üzerindeki elbiseyi durup dururken. Sen öyle sakindin; biz de þaþýramadýk. Þaþýrmak istedik istemesine ya, hatta gerekli tüm hazýrlýklarý yaptýk –gözlerimiz pörtlemek, aðýzlarýmýz cesim cesim açýlmak, nabzýmýz hýzlanmak, kalplerimizle midelerimiz arasýna o garip devingen kütle yerleþmek üzereydi- ama gökyüzünde asýlý kalmýþ bu rüzgârsýz hava, senin dingin, kuðu gibi süzülen bedenin ve yüzündeki keyif gülümsemesiyle harmanlanmýþ mahmur ifade engelledi bizi. Oturduðumuz geniþ koltuklara daha bir yayýlýr, uzuvlarýmýzdan akan rehavetle kendi gövdelerimize yaslanýrken, sen balerin adýmlarý atarak yavaþ yavaþ ilerledin balkona doðru. Adýmlarýný izliyorum: Sað bacaðýn kýrýk, dizin neredeyse doksan dereceye kadar kalkýk, sonra hafif bir yay çizerken düzleþiyor ve ayaðýn basar gibi yapýp uçuþuyor; ardýndan sol, saðý taklit ediyor. Bu yürüyüþ belki bin yýl sürüyor. Böyle böyle masal yýlý zamanýnda yitip gitmiþken ben, sen demir parmaklýklý korkuluða yaslanýyorsun. Geniþ pencerenin ardýnda izlendiðini biliyor, dört bir yanýn yýldýzlarla çevrili, dikiliyorsun. Güzel yüzünü geceye çeviriyor, ince boynunu uzatýp ileriye, ilerideki büyük ve yüce düþlerine dalýyorsun. Bir, ben anlýyorum.

Bundan birkaç dakika öncesine kadar beþ arkadaþ oturmuþ, sohbet ediyorduk. Biri benim sevgilim. Sevgilim -hiç yapmaz-, aðýr aðýr dans ediyordu müzik eþliðinde. Sonra tutup bir þarkýdýr mýrýldanmaya baþladýnýz birlikte. Dansa katýldýn sen de. Ýkiniz de kötü dansçýlarsýnýz ama öyle güzel görünüyordunuz iþte; tüm çýkýntýlar tüm boþluklara korkarak yaklaþýyor, maruz kaldýklarý göz hapsinin ve iþlenmek üzere olan büyük günahýn idrakiyle zoraki, deðemeden ayrýlýyor ve bedenleriniz teðet geçmelerden sýyrýlýp bir þiirin akýþkan doðasýný andýran uðultulu ritme geri dönüyordu en son. Derken sen, aðzýndaki akide þekerini verdin sevgilime. Dudaklarýnýz deðdi birbirine. Hiç kýskanmadým. Sonra da bana çevirdin mavi gözlerini. Öylece baktýk birbirimize. Ýnce dudaklarýn sakýnýmlý gülümsemekte. Bana dönmüþ gülümseyen, tanrýça güzelliðine sahip yüz… Dondurdum bu hâliyle portreni. Zihnimde. Yýllardýr düþünüyorum bunu, akide þekeriyle tatlanmýþ o kaçak öpücük, kime?

Ýþte bu birkaç dakikanýn ardýndan, soyundun. Üzerinde sadece donun - hani þu kalçalarý apaçýk ortada býrakanlardan. Sen dikilip dururken olanca rahatlýðýnla, biz izlemedeyiz. Ay, o gecenin þerefine kadeh kaldýran kendi kýsacýk çaðýnýn ihtiþamlý kralý gibi muktedir, göndermiþ tüm ýþýðýný saçlarýna - delicesine parýldýyorlar. Ya da sen… Sen, Ay’ý da baþtan çýkardýn.

Çýplaklýðýnýn büyüsünden sýyrýlýp incelemeye baþlýyorum seni. Derin sýrt çizgini görüyorum. Küçük memelerini. Sarý saçlarýna raðmen, belinden kuyruk sokumuna inen kara tüyleri ayýrýyorum sonra. Göbeðinde de tüyler var sýkça. Meme uçlarýn kara, kapkara. Görmedim onlarý daha önce ama, sarýþýn bir kadýnýn memeleri olamazlar. Þaþýrýyorum bedenini izledikçe. Sanki rastgele seçilmiþ bir bedene oturtulmuþ baþcaðýzýn.

Yüzüne bakýyorum. Solgun görünüyorsun. Birkaç saniye içinde dönüþtün. Yüzünde ifade arýyorum; sense geceye dönük kireçten bir büstü anýmsatýyorsun. Gözlerimi indirince, boynundaki o çizgiyi görüyorum. Dikiþ izi! Korku içinde kendi boynumu kontrol ediyorum. Diðerlerine bakýyorum. Üç erkek düþsel bir gösteri izliyor, yitip gitmiþler bir büyünün içinde. Boynundaki izi göremeyecek kadar körler. Seni arzuluyorlar - tam o anda ve oracýkta.

Kimse daldýðý düþten uyanmak istemiyor. Sessizlik yapýþmýþ gýrtlaðýmýza. Gece… Þehir sustu; biz sustuk. Sen, bir ölü kadar suskunsun.

Kendi adýma en iyisi: Herkes hâlâ düþlerde dolanýp dururken, sývýþmak. Öyle de yapýyorum.


Nergiz Þimþek, 2008, Mudanya