þk dediðin nazlýdýr, özensizliðe gelmez, basar gider. Laftan da anlamaz, halinden de, hep ilgi ister. Herkesin ve her þeyin önünde durmak, varlýðýný deðerli kýlmak derdindedir.

Önce, aþkýn kendine aþýk olacaksýn. Hayatýnda birisi olmadan, tek baþýna yaþarken bile, ona sadýk kalacaksýn. Ýnsanlara güvenmezsin, inanamazsýn, o durum aþký baðlamaz. Aþka sonuna kadar inanýp savunacaksýn.

Her þeyden öte, alýþkanlýðýn olacak. Kalbin kimseyi sevmemiþse, aþkýn kendini sevecek. Yorulmayý, býkmayý, vazgeçmeyi aklýndan geçirmeyeceksin.

Kalp dediðin mideye benzer. Ýçine ne kadar sevgi doldurursan, o kadar geniþler, büyür. Boþ býraktýkça küçülür, büzülür; sonra bir gün gelir, kocaman bir sevdaya çarparsýn ama kalbinde yer yoktur, sýðdýramazsýn.

Ne zaman biri aþka inanmadýðýný söylese, benim içim sýzlar. Aklým almaz, bir gönlün çöl gibi yaþamak isteyiþini. Öyle susuz, öyle kuru, içinde hiçbir canlýnýn var olamayacaðý bir kum yýðýný gibi devam etmek isteyiþini hayata insanýn, anlayamam!

Neden en çabuk aþktan vazgeçeriz? Neden bu kadar çabuk yýkýlýr inanç duvarlarýmýz? Neyi feda etmek bize zor gelir, aþkýn varlýðýna inanmaya devam etmek için?

Her sabah kalkýp iþe gidiyoruz, yaþamak için para kazanýyoruz. Aldýðýmýz maaþý, kiraya, faturaya, yemeðe ve diðer zevklerimize harcýyoruz. Ýþ hayatýnda ayakta durabilmek için nitelikli olmamýz lazým. Kurslara gidiyoruz, rakiplerimizin arasýndan sýyrýlmak için daha fazla þey öðrenmeye çalýþýyoruz. Sevmediðimiz bir patrona veya müdüre tahammül ediyoruz. Maaþýmýzý eksik alsak, idare ederiz diye düþünüyoruz. Sevmediðimiz iþi yapýyoruz. Kýyasýya süren savaþýn ortasýnda, ayakta durmak için her gün mücadele ediyoruz. Ama iþ aþka gelince, iki sevgiliden darbe aldýk diye pes ediyoruz.

Biliyorum, gönül acýsýna dayanmak zordur ama büyük ekran televizyon sahibi olmak için, her ay maaþýnýn bir kýsmýný vermeye razý olan, o paranýn yokluðunun bedelini ödemeye hazýr olan bizler, neden konu sevgiye gelince fedakar olamýyoruz? Birkaç kötü deneyim yaþadýk diye, inancýmýzý yere býrakmaya ne kadar da hazýrýz. Üstelik kendimizce haklý sebeplerimiz var; terk edildik, ihanete uðradýk, zaten hiç mutlu olamadýk….

Hayat hiçbirimiz için güllük gülistanlýk deðil. Ýniþ ve çýkýþlarla dolu bir serüveni yaþýyoruz. Dünyaya bir çocuk getirip, onu büyütecek kadar güçlü olan; iþ hayatýnda ayakta kalmayý baþaran, sahip olduðu þeyler için para, emek ve zaman harcayan bunca insan; o kadar sýkýntýyý göze alýyor da, aþk yolunda ayaðýna takýlan iki taþ yüzünden mi inanmaktan vazgeçiyor? Hadi caným!...

Candan Ünal