beyaz bir sayfada ne kadar güzeldi seni yazmak satýrlara..
ayrýlýgýn tablosunu çizen ressamlar gibi karaladým oysa..
yazmak istesemde seni satýrlara..kalemýmýn ucu kýrýldý..
açmaya gücüm yetmedi bir kez daha ..
kapadým defteri..seninle baslayan hersey ...bir anda gidþinle bitti..
zamanlý zamansýz gidiþlerinde...elime aldýgým kalem...karsýmda duran bir kagýt..
baslamak istesemde olmuyor...yapamýyorum..kendimi kandýrmaya calýsýyorum...
yazmak istesemde elim gitmýyor kagýda seni yazamýyorum...
yoklugunda bogazýma saplanan bir ok gibi kalemimde saplanýyor defterime...
dur dercesine beni engellýyor...
ben yapamýyorum...
senden nefret ediyorum desemde...kalbime yalan soylemekten korkuyorumm..
oysa o seni o kadar cok sevýyorkii...bunu duyarsa yasama arzusunu yitireceðini biliyorum...
susuyorum..söyleyemiyorum..
Oysa bir baþlayabilsem seni yazmaya...neler gelicek aklýma
içimi dökeceðim seni satýrlarýma...tek dostum olan kalem ve kagýdýmýda kaybediyorum aslýnda..
canýný canýma katýp gelsen...son bir kez seni seviyorum desen...
eski günleri unutup yeni bir sayfaya baslasam seninle
ne güzel olurdu ...yeni bir sayafada seni yazmak askýn kalemiyle..

Mert..