Küvet…
Sükûnet… Sadece bunu duyuyordu gözleriyle,
Zamaný yarýp geçerken, kendini buluyordu puslu gözlerde,

Küvetin içindeydi bir ayaðý,
Diðeri kaybolmuþtu þanssýz kaderin yollarýnda,
Turuncu bir telaþ vardý üzerinde…
Suyu boþalttýkça suratýna,
Akýp gidiyordu saadet saçlarýnýn arasýndan,
Yitiriyordu güzelliklerini…
Küvetin içindeki su gibi bulanýktý yüzü,
Sabunlanmýþ bedenler temizlenmeyi beklerken,
Haset’in çirkinliði pas tutmuþtu gönüllerde,
Karlar yetmiyordu soðutmaya bedenlerdeki kini,

Ellerinin arasýndan çürüyüp gidiyordu nilüferler,
Çalýlar sarýyordu dört bir yanýný,
Yeþil yýllarý bekliyordu yelkovanýn sesi duyulan istasyonda…

Uyuyordu yedinci cüce, masal alacalanýyordu,
Hançerler saplandý kara saçlý meleðe,
Prenslerin atlarý yoktu artýk o devirde,
Pembe kullanýlmýyordu resimlerde…

Okunamýyordu mutluluk gözlerinde hayatýn,
Sevmek, küçük bir çocuðun kalbinde unutulmuþtu…
Duygu Seyman