Ne yapacaðýmý bilmiyorum, neyden korkacaðýmý bilmiyorum. Ama bir þey biliyorum, ondan nefret ediyorum. O; belki bir kiþilik bozukluðu, belki bir tuzak ya da bir aþk. Kimini gölgesi gibi takip eder, kiminden öylesine korkar; kimi onu çok sever, kimi saklanacak yer arar.
Tarifsiz bir gerçek ve bir aldatmaca, kusursuz bir plan ve kurgudan ibaret hayat; nefret edilen ona çok yakýn, nefret edilen þeytanýn sað kolu, nefret edilen cehennemden gelme, o hayatýn içinde; her yerde! Etrafýmýzý çepeçevre saran o; o YALAN! Kiminin kiþilik bozukluðu, kimisine kurulan bir tuzak; bazýlarýnýn içini titreten, tutku hâline gelen o! Her ne þekilde olursa olsun hayatýmýzda yer alýr; neye ya da kime söylediðin fark etmez, nasýl olsa ortaya çýkacak, nasýl olsa anlaþýlacak… Nasýl olsa bir þekilde güveni sarsacak, kolundan tuttuðu gibi uzaklara fýrlatacak, ruhundan alýkoyacak, tek suçun YALAN olacak! Yalan söyle, adýn olur yalancý; çýkar dokuza ve býrak sekizi, dokuza beþ kalaya bile inmez. Hani olur ya ilkokuldayken disiplin cezasý alýrsýn, siciline tek tek iþlerler de peþini býrakmaz; bu da öyle iþte, belki yazýlý bir kanýtý olmaz ama hissedilir ve bilinir.
En bilinenini söylüyorum, Yalancý Çoban. Sen de söyle “kurtlar geldi” de, ve tekrarla “her birini yedi”! Ýnanmalarý için bir kanýtýn olmalý; alelade gelirler, gör bak ki hepsi orda ve giderler. Yýlmazsýn, tekrar yaparsýn, tekrar aldanýrsýn, tekrar yalancýlaþýrsýn!
Eðer þiirsel olacaksa hayat yalan olur, eðer söylediklerin kafiyeli ise inancý güdebilirsin; ona tonlama yapabilirsin, vurgulayabilirsin… Her seferinde süsleyip püsleyip yeniden sunabilirsin, yedirebilir ve beðendirebilirsin ama asla kaçamaz ve kurtulamazsýn!