/ hüzün ile yoðurulmuþ topraðým, seslenir her gece. /


ben çisil çisil bakarým gölgelere, o güneþin doðuþunda.
adýmlarý takip eder çocukluðum; nem dolu bir bulut olur çýkarým yükseklere.

baðýl nemim yükselir gökyüzüne.


bir doyma noktasý ile, patlayýveririm saðanak saðanak yeryüzüne.

olur da, güneþ açar gökyüzünde.
gökkuþaðý belirir evrene; evrenin eþsiz güzelliðine.
tebessümler saçýlýr, dört bir yana.
belki umutlar doðar birdenbire, birdenbire karýþýr; mavi yeþile.

deðer avuçlarým yeþile, yaþlanýrým aniden niye?
acýtýr mý canýmý bilemem ama, bir buruktur gönül, sebepsiz.

elem gözlerde, cefa dilimde; yaðmurlarým ise hep benimle.
bana yar olasýn diye, bu keder hep böyle esmekte.
baharlar hep hüzün.
hep cefa.
gönl-ü acýya bir ebedi mest olmuþ.
eser durur kendince.

vurur, vurur geçer yanýbaþýndan.
acýtýr hep sessizce.


/ ama aþk; tazelenir hep güzelliðince. ///

"yeþil deðdiðinden beri, gözlerime."