KAF DAÐI ÖYKÜSÜ...

Öylece bakakaldý...genç adam,
Giden sevgilinin ardýndan.
Büktü boynunu,sýktý yumruklarýný,
Küfrederken makus talihine!!! mýrýldanarak.
Fayda etmemiþti,aþkýný anlatabilmeye,
Günlerce ezberine çalýþtýðý dil dökmeleri.
Oysa minik kuþum derdi ona genç adam...
Gönül kafesim yeryüzünden geniþ,gel gir,
Susuz(sevgisiz),yemsiz(aþksýz) býrakmam!
Nafileydi! genç adamýn yakarýþlarý...
Ýþte gidiyordu...minik kuþu,konaklamadý bile.
Gözbebekleri doldu,büyüdükça yaklaþan,
Yaklaþtýkça, büyüyen karartýyla.
Minik kuþu aþmýþtý bile kaf daðýnýn ardýna,
Geldi durdu!kaf daðý genç adamýn gözlerinde.
Topraðýna düþen ilk gözyaþlarýnýn sessizliðiyle!
Kahýr yüklü kirpikleri kapanýrken yavaþ yavaþ,
Yeryüzünden geniþ yüreði büzülüyordu adeta!
Ateþe düþmüþ naylonlar gibi küçülerek.
Ölüm bu olsa gerek diye düþündü,soluklarý azalýrken,
Son kez duydu minik kuþunun kanat çýrpmalarýný.
Bir tükeniþti bu kez,kaf daðýnýn arkasýnda yaþanan,
Karþýlýksýz bir aþkýn yok ettiði bir genç adam vardý;
Dilden dile dolaþacak kaf daðý öykülerinde!!!