-Seni seviyorum Iþýl.

-Ben de seni seviyorum Ahmet. Ýyisin deðil mi?

-Evet, iyiyim caným. Sadece ayaðýmý oynatamýyorum.
Annemi telaþlandýrma ne olur. Ona iyi olduðumu söyle.

-Peki, caným, o konuda içini rahat olsun. Dayan lütfen, senin için dua edeceðim.

Gök gürlemesi gibi bir ses ve ardýndan ahizedeki cýzýrtý ile nýþanlýsý Ahmet ile görüþmesi kesilmiþti.
Þimdi elinde ondan kendisine tek yadigar bu son konuþmayý yaptýklarý cep telefonu vardý. Iþýl ince parmaklarý tuþlar arasýnda gidip gelirken yanlýþlýkla “arþiv mesajlarýna” gelen iletiyi gönderdi. Geri almak üzere telefonun arþiv bölümünü açtý. Kayýtlý yazýlarý tek tek karýþtýrdýðýnda kendisine yazýlmamýþ mesajlarla karþýlaþtý.
Yýllardýr sevgisini yüreðinde taþýdýðý Ahmedin bir baþka kadýnla olan üç mesajýný heceleyerek okumaya baþladý. Her hece yüreðine düþen kordan beter bir acýyla canýný yakýyordu.

“Aþkým, bu gece en sevdiðin þampanyayý aldým. Geçen akþamdan daha hoþ bir fantezi yaþayacaðýz. Bu gece hazýr mýsýn?”

Bu mesaja gelen yanýt saklanmýþtý:

“Yeter ki sen gel. Sana her zaman açýk bu yürek ve her salise senle olacaðýmý bilmelisin sevgilim. “

Gözlerinden bardaktan boþanýrcasýna akan yaþlardan diðer mesajlarý zar zor okuyordu Iþýl. Ahmedin diðer mesajýný içindeki acý ve öfke karýþýmý bir duyguyla açtý.

“ Sana aþýðým, seni çok arzuluyorum. Akþamý iple çekeceðim. Zaman çok uzun þimdi bana…Her zaman sana tapacak ve kölen olacak Ahmet…”

-Olamaz…Olamazz…Bunu bana nasýl yaparsýn Ahmett?

Hýçkýrýklarýný tutamadý. Mide bulantýsý ile banyoya doðru koþturdu…

Yüzünü yýkayamadan bayýlmýþtý.
Kendine geldiðinde yatak odasýndaydý. Annesi baþucundaydý. Ana kýz gerçekleri paylaþýnca Iþýl’ýn yürek acýsýna nasýl merhem olacaðýný þaþýrmýþtý. Depremde ölen damadýnýn ihanetine yaþlý kadýn da þaþýrmýþ ve bozulmuþtu.
Ýhanet keskin býçak gibi Iþýlýn yüreðini lime lime keserken, annesi telefonu ne yapacaðýný söyledi.

-O numarayý çevirip, kim olduðunu öðrenmezsem rahat etmeyeceðim anneciðim. Lütfen sen mesajýn üzerindeki numarayý çevirir misin annem?

-Kýzým boþver. Daha çok üzme kendini. Bak heder oldun, günah sana! Kimse kim!

-Dünyada olmaz annem. Sen aramazsan ben arayacaðým.

-Peki…Peki…Hay Allah!..Evladýn mý var, derdin de var!

Iþýl’ýn annesi salondaki sehpadan telefonu alýr ve arþivdeki saklý mesajlarýn üzerindeki numarayý tek tek tuþlar ve “ara” tuþuna basar. Tam o sýrada beyaz komodinin üzerindeki Iþýl’ýn telefonu da çalmaya baþlar. Genç kadýn telefonu eline alýr ve þaþkýnlýkla gözleri açýlýr, aðzý bir karýþ açýk kalmýþtýr.
Anne kulaðýndaki telefonu hala çalmaktadýr. Sorar:

-Kim arýyor? Açsana kýzým, ne þaþýrdýn öyle!

Az önceki öfke/intikam duygularý, þimdiyse piþmanlýkla takasa olmuþtu. Acýyla yutkundu. Yutkunur midesinden boðazýna kadar yükselen asitli sývýyý. Cayýr cayýr yanýyorken içi/dýþý…Genç kadýnýn boðazýndan yýrtýlýr gibi boðuk ve inlemeye benzer bir ses çýktý…

- Bu..bu nasýl olur!..Bu imkansýz!..

Gözleri yuvalarýndan çýkacak gibi þaþkýnlýkla açýlmýþtý.

-Ýmkansýz olan nedir yavrum?

-Arayan Ahmet anne!..


Emine Piþiren/Edremit-Akçay
19.Þubat.2010