Bogazýmda biþey var öyle dügüm dügüm... Nefes alamayacakmýþým gibi. Gözlerimde ki yangýn ateþ olup süzülecek yanaklarýmdan. Sessiz bir bekleyiþ...
Umdugum ölümü yaþamýyorum. Böylece biþey daha ögreniyorum hayattan. Acýdan ölmüyormuþ insan!..
Bu son ögrendigim daha güçlü kýlýyor beni. Sebebi... Yaþýyor olmam mý yoksa katlanýyor olmam mý kestiremiyorum.

Uzun bir yolda diz kapaklarýmýn üzerine kaç kez düþtügümü hesaplamaya çalýþýyorum. Kaç kez kabuklaþmamýþ yaralarýmý büyüttüm, hatýrlamýyorum artýk. Çocuksu bir hevesle gökkuþagý beklerken yeniden yeniden kaç kez koþtum. Ýçimdeki aðrýlarý, aðýrlýðý yine orda taþýmayý böylece ögrendim. Ve en önemlisi zaman... Ona ne çok sýðýndým... Getirmekte oldugu sona kendimi hazýrladýðýma ne çok inandým, yalandan da olsa... Sonra yeniden yine aksi cümlelere kandým. Saçma sapan biþeyler büyüttüm içimde. Kör karanlýklara gözyaþlarýmý býrakmak için çekildigimde anladým saçmalýðýný. Ayný þeyi kaç kez yaþamalý ki insan, tekrar yaþamamak için. Kaç kez kýrýlmalý, kaç kez dökülmeli, kaç kez yýkýlmalý...

Bütün karmaþalarýmdan sýyrýlan sonuç o ki;
Ömrüme o kurþuni renkleri sürebilirmiþsin meger...
Bense bir pervaneymiþim gözü kapalý ateþe giden...
17.02.2010