keþke, masallar gerçek olsaydý.
mucizeler bu masallarda vardý bu keþkelerde.
gerçekleþselerdi eðer....
büyüdükçe yalnýzlaþýyormuþ insan. içinde ki çocuk saklý kaldýðýndan. hayatýn eli uzanamýyor ya ona ve büyüdükçe daha da artarmýþ anlamadýklarý. düþündüðü ile gördükleri hep çatýþtýðýndan.... hani iyilik kötülüðü yenerdi? ama, öyle deðildi.

þansa inanmazken, þansýnda varlýðýný görmüþüz. çatýþýyordu iþte, düþündüklerimle gördüklerim.
davulun sesi, uzaktan hoþ gelirmiþ. yargýlayan yargýlayana bir dünya. hiç kimse duyamýyor tabi, içinde ki baðýrtýlarýn sesini.
yaþam, her insana bir görev veriyordu. kimini yargýlayan kimini de yargýlanan yaparak.
meðer, þanslý olanlar hep bu yargýlayanlar oluyormuþ, yargýlanmadýklarýndan...
bir söz vardý; hayat senin karþýlaþtýðýn fýrtýnalara bakmýyor, sen gemini limana yanaþtýrabildin mi yanaþtýramadýn mý, onunla ilgileniyor.
sanýrým, diðer þanslýlarda denizde fýrtýna yerine tatlý meltemlerle yol alýp, gemisini kýyýya yanaþtýranlardý. hayat buna önem veriyordu. oysa o, fýrtýnayla karþýlaþmadan limana gelmiþti. kýyýya demir atsada, karanýn deðerini bilmeyecekti.

aslýnda büyüdükçe, insan bir türlü anlayamadýðý bu hayat yüzünden, inanmadýðý o masallara bile inanmak istiyormuþ.
çünkü, mucizeler masallarda vardý!................................