Oturduðu yerden, okumaktan iyice aðýrlaþmýþ kafasýný kaldýrarak karþýya baktý.. Ýki duvarýn birleþtiði yerde duran askýlýðý izlemeye koyuldu. Yarým saattir burada oturuyordu. Ama kimse hiç bir þeyini asmamýþtý oraya.
     Oysa o, beþ dakika önce düþüncelerini asmiþti. Baþini kaldirmasiyla düþünceleri bir bir asilmaya baþlamiþti askiligin kollarina. Dünden beri ölümü düþünüyordu. Ilk onu asti. Ölecegini bilmiþ olmanin verdigi aci vardi yüreginde, ne zaman ölecegini bilememenin verdigi bir umut ayni zamanda onlari da asti. Sonra etrafi izlemeye baþladi.
Yuvarlak masanýn bir köþesinde kendine yer açan beyaz saçlý adam bütün telaþýna raðmen bu yaþýna kadar yaþamýþtý. Belki uzun bir süre daha yaþayacaktý. Rahat görünmesine raðmen birazdan ölecekti belki, yaþlý adamý hafif bir tebessümle süzen kahverengili kadýn. Kahverengiler onu yaþýndan büyük göstermiþti ve kahverengi düþüncelere salmýþtý. Eliyle de aðzýný kapatmýþtý, gizlediði düþünceleri mi vardý acaba?
     Yaþli adam sandalye bulamayan bir kiþiye evraklarini koydugu sandalyesini verdi, yaþindan umulmayan bir hizlilikla. Tabagindaki böregi bitirmesine birkaç lokma kalmiþti ki boþ yer arayan, orta yaþin vermiþ oldugu beyazliklari ile gurur duyan ve birazdan hamburgerini yiyip anlik mutlulugunu tatmayi bekleyen, adama yandan sandalye çekerek yer ayarlandi. Bütün bunlari yaparken son lokmayi yutmuþ ve yine yaþindan umulamayan bir çeviklikle ayaga dikilerek “ Afiyet olsun herkese efendim .” demiþ masadan kalkmiþti. Birilerinin teþekkür ederim demesini bile beklemeden. Kimse de demedi zaten
     Kadýn hala bir þeyler saklamaya çalýþýyordu, kendinden ve bütün herkesten. Ama birilerinin onun hakkýnda pek çok þey bildiðini de biliyordu.
     Bunlarý da astý birer birer askýlýða. Asýlmýþ düþünceler, düþünmelere neden olan insanlarýn ortamý terk etmeleriyle beraber koþarak,soluk soluða sahiplerinin peþinden çýkýyorlardý.
     Kahverengili kadýn günler önce oturabilir miyim diye izin aldýðý insanlara kalkarken iyi günler bile dememiþti.
     Orta yaþli adam arada bir daliyor ve biraz önce aldigi kolasini dikiyordu gözlerini tavana kaldirarak. Galiba kolanin sonuna gelmiþti ve birazdan o da kalkip gidecekti, beraberinde askiliktaki ona ait düþünceler de. Bir iki masa ileride duvara bitiþik uyuyan ve duvarla duvarlaþan yaþli kadin kim bilir rüyasinda neler görüyordu. Bu dünya ya ait imler, renkler silinmiþti þimdi onun dünyasinda. On beþ yaþinin en güzel anlari hizla geçiyordu kafasinin içinden. Ruhu o yillarda yaþadigi köyünde, sicaktan iyice sararmiþ ve bir o kadar da olgunlaþmiþ iri baþkalarin arasinda dolaþiyordu.Hasat zamaniydi. Babasi þapkayi gözlerine kadar indirmiþti. Agzina kadar uzattigi biyiklarinin altindan kelimeler dökülüyordu. O da rüya görüyor ve sayikliyordu. Babasi uzandigi agacin altinda uyuklarken, anasi yemek kaynatiyordu güneþin alninda. Çorbanin kokusu burnunun direklerini sizlatti. Her gün yedigi þey baþka ne yapabilirdi ki zaten. Kafasini yakan güneþin altinda beklerken indirdi yüzünü, topraga döndürdü gözlerini. Baþaklara bakti. Onlari yeþil görmek istedi. Ama sararmiþti her yer, her þey. Agaçta karga, yerde haril haril çaliþan karincalar, gökte güneþ, herkes kendi için yazilanlari yaþiyordu. Kizin kafasi ise hala yere dogru bakiyordu. Neden orada dikiliyordu bilmiyordu. “ Ana uyan, gidecegiz.” diye hirpalamasaydi oglu daha kim bilir neler görecekti. Kaldirdi kafasini betondan. Çorbanin kokusu hala burnundaydi.” Özledim anamin çorbasini, olsaydi da içseydik .”diye iç geçirdi. Asil anasiydi özledigi. Öleli çok olmuþtu. Yakinda görürdü herhalde.
     Bunlarý da asmýþtý ki kýz askýlýða, ansýzýn toparlanýp çýkýverdiler sahiplerinin peþinden.
     Geride sadece çorba kokusu..........
     “Oturabilir miyim ?” diye sordu yeni asýlacak düþüncenin sahibi. “ Tabi buyurun “ dedi kýz. O anda öbür askýlýk gözüne çarptý. Askýlýðýn yanýndaki sakallý adam yere düþürdüðü çantasýný almak için uðraþýrken kýz umutlandý. Belki düþüncelerden baþka þeylerde asýlýrdý askýlýða. Böylece onunla ilgili hayaller kurar, varsayýmlarda bulunurdu. Ama sakallý adam çantasýný aldý, arkasýný döndü, çýktý gitti kapýdan.
     Yere düþürdügü çantanin sesi kaldi kulaklarda. Beþ dakikadir karþisinda oturan kadina bakip özür diledi kiz.“ Afferdersiniz sizi unuttuk, sizin düþüncelerinizi asacaktik daha. “ Tabi bunlari duymadi kadin. O çaktirmadan söyledi kendisinin bile duymayacagi bir sesle. “ Güzel kadinmiþ” dedi kiz. “ Ama yazik olmuþ. O adamla evlenmeyecekti, iki çocugu ise hiç dogurmayacakti. Yazik olmuþ !” Hayallerinin hepsi yirmi yaþinda dona kalmiþti.Yüregi aliþmiþti aslinda, yaþadiklarini çokta umursamiyordu. Önce pes etmiþti yaþadiklarina sonra küçük mutluluklar bulmuþtu kendine yaþadiklarindan. “ Afferdersiniz oturabilir miyim ?” dedi son derece özenle giyinmiþ adam. Kadin “ tabi oturabilirsiniz.” Dedi. Hatta ben öbür sandalyeye geçeyim buyurun.” Teþekkür ederim.” dedi adam. “ Þu çantada sizin galiba.” “ Evet.” dedi kadin alayim. Bu sirada çatalini düþürdü adam. Gidip bir yenisini alma ihtiyaci duymadi ve ilk lokmayi kesip agzina götürdü.” Of be ne güzel olmuþ, hatta karimin yaptiklari hiç kalir bu böregin yaninda. Bir de övünür durur kendisiyle.” diye düþünürken önce göz ucuyla sonra tamam tamam kadina bakti. Kadin da ona. Kadinin küçük mutluluklarindan biri buydu iþte. Göz göze gelmek heyecanlandiriyordu onu hala.
     Kýz saate baktý.” Gitmeliyim” dedi. Ama önce adam kalktý masadan kadýna teþekkür ederek. Gözlerinin içine bakmayý da unutmadý. Düþünceleri de peþinden. Kýz askýlýða astýðý kendine ait düþünceleri topladý. “Hadi gidelim.” dedi. Çantasýný aldý. Ýlk adýmýný attý kapýya doðru. Geride sadece baþkalarýnýn düþünceleri kaldý, onun hakkýnda düþündükleri ve askýya astýklarý.