Her karanlýðýmda, aydýnlýklarýmý isimlendiren sen..

Gecenin karanlýðýna tutunan yüreðimde, en bedbaht anlardaki ölümcül ruhumu;
Yüreðinin aydýnlýðýnda dirilten sen..

Yüzümdeki kederlerden birikmiþ cizgilerin telaþýndayken, korkularýmýda gideren sen.
Mecalsiz anlarýmda, sevgisinle en uzak yerlerden bile güç yollamasýný bilen sen.
Umutlarýmýn.. umutsuzluklarýmýn, bir gülüþünde can bulduðu; yine sen.
En zifiri, karanlýk dipsiz kuyulardan, el uzatýp aydýnlýga ceken..
Yine en olmadýk anlarda ihtiyaç duyduðumda; iki eli kanda da olsa koþup gelen sen..

Ve þu; herþeyin yapmacýk olduðu dünyada;
Yüreðime, birgün acaba sensizde mi, kalacaðým korkulari yaþatmayan.

Dipsiz kuyulardan cikardýðýn gibi;
Dipsiz uçurumlara bile benimle yürüme cesareti göstermekten korkmayacak olan yine sen..

Sen beni; tüm iç çýplaklýðýmla bilirsin..

Kahkahalarýmda.. gözyaþlarýmda..
Zorluklarýmda.. acýlarýmda..
Canhýraþ telaþlarýmda; hep hazirdir degil mi; o kocaman sýnýrsýz sevgi dolu yüreðin!..

Bilirim seni, ben tökezlesem.. sen düþersin..
Ben yaralansam.. sen kanarsýn.
Bilirim ki ayaklarýnýn seni taþýyamaz olduðun yerlerden bile; soluksuz düþe kalka dizlerinle, ellerinle gelirsin..

Diye, dillenirken ben..
Düþlerim, korkularým, sevinçlerim.. dillerim sözlerim, hep sende salýnýp dururken..

Uyandým mý?
Sahi, sen hep 'Düþ,'müydün?!
Duslerimde yarattigim bir 'Dost' düþ'müydün?
Gerçekliðime uyandim diye..

Düþme..
Düþlerimden de düþme!..

Sen benim en gerçek Düþüm(müþ)sün!..

Düþlerimde yaþattýðým, olmayan dostum(muþ)sun..

Herþeyin yalan olduðu gerçeklerden; daha gerçek 'Düþ,' dostum..
Duy beni..
Düþlerimden düþme..
Sen yoksan, buz keser yüregim..
Yüreðim buz keser..
Buz..

Donarým!