Çok küçük yaþlarýmdan beri iskelelerin yalnýzlýðý ve bekleyiþleri beni etkilemiþtir.
Büyükadaya günü birlik gidiþlerimizde, akþamüstü sahildeki çay bahçelerinden birinde vapurun kalkýþ saatini bekleyiþlerimiz aklýma geliyor. Sanýrým vapurlarýn kalkýþ saatleri arasýndaki zaman bir saatten fazlaydý. Önce iskeleye gidilir, vapurun kalkýþ saati kontrol edilir, sonra çay bahçesinde o saate kadar zaman geçirilirdi. Ýþte ben tarifeye bakýp çay bahçesine yönelmeden önce bir süre o iskelenin yalnýzlýðýný seyrederdim. Sahildeki çay bahçelerinden birinde oturup vapurun kalkýþ saatini beklerken de, iskelenin dýþýnda biriken kalabalýkta, Ýstanbul'daki iþlerinden dönecek olan sevdiklerini karþýlamaya gelen adanýn yerlilerini, adaya günü birlik gelenlerden ayýrmaya çalýþýrdým. Eskiden günü birlik gelenler az, ama sevdiklerini karþýlayanlar çok olurmuþ. Hele yeni evlilerin kavuþmalarýna þahit olmak, eski Türk filmleri gibi duygulandýrýrmýþ insaný.
O zamandan bu zamana iskeleler hep duygulandýrmýþtýr beni. Yalnýzlýklarý, bekleyiþleri ve bayram yeri gibi, düðün, nikah salonu gibi kalabalýk kavuþma anlarý.
Bazý iskeleler þanslý; 15-20 dakikada bir vapur yanaþýyor, vapur kalkýyor. Bazý iskelelere 1-2 saatte bir, bazýlarýna sabah akþam, bazýlarýna ise haftada 1-2 vapur yanaþýyor. Bir de artýk hiçbir vapurun uðramadýðý iskeler var. Yalnýzlýklarý içinde kendi kendilerini yiyip bitiren iskeleler...
Özellikle denizden çekilmiþ boþ iskele fotoðraflarýna bakmaya, ya da vapurda giderken gördüðüm uðranýlmayan iskeleleri görmeye dayanamýyorum. Kendi yalnýzlýðýmý görüyorum o iskelelerde. Bazen insan aynada kendine bakar da aðlar ya, iþte kendimi öyle hissediyorum.
Bir zamanlar ben de iþlek bir iskeleydim. Çünkü benden ayrý kalmaya dayanamayan bir vapur vardý. Ýçini doldurur da gelir, bütün içindekileri boþaltýr, benim içimdekileri alýr, boþ zamanlarýnda ise hep bende demirli kalýrdý. Benim bir parçamdý sanki. Mesela ben Beþiktaþ iskelesiysem o da Beþiktaþ-Üsküdar vapuruydu. Bana aitti yani. Ne bana baþka bir hattýn gemisi yanaþýr, ne de o gider baþka bir iskeleye yanaþýrdý. Ben hep onu beklerdim, o hep bana gelirdi. Bana vapur lazýmdý, ona iskele. Öyle güzel tamamlýyorduk ki birbirimizi...
Þimdi yapayalnýz bir iskeleyim. Hiçbir vapurun uðramadýðý bir iskele. Seçiciyim elbette, öyle her önüne gelen vapur yanaþamaz bana. Ben vapurunu kaybetmiþ bir iskeleyim, seferleri iptal edilmiþ bir iskele.
Deniz kýyýsýnda beklediðim sürece, bu deli denizin bu garip iskeleye hangi vapuru yanaþtýracaðý belli olmaz diye, bir ümitle bekliyorum.