Bugün Ankara’yý sanki sýtma tutmuþ. Diþleri birbirine çarpýyor çat çat. Hava titriyor. Zavallý serçeler kaçacak delik arýyor. Köþe baþýndaki kestaneci kocuðuna bürünmüþ, baþýný sarýp sarmalamýþ, yalnýzca gözleri ýþýldýyor.

Seyyar Millî Piyango Bayii bayan, talih kuþu, size de çýkabilir diye baðýrmýyor. Sýhhiye'deki havuzun sularý, kirli cama kesmiþ… Birkaç çocuk, soðuða aldýrmadan havuzda kaydýrakvari oyunlar oynuyor. Devran onlarýn diyesim geliyor. Kabanýma biraz daha sarýnýyorum. Ýnsanlar vebadan kaçar gibi deðiþik yönlere koþar adýmlarla telaþlý telaþlý yürüyorlar.

Eskiden olduðu gibi avare adýmlarla yürüyen, aðýrdan alan,vitrinleri seyre dalanlara rastlayamýyorsunuz. Meslek icabý zorunlu olarak sürekli dýþarda çalýþanlarýn iþi oldukça zor.

Ben hep söylerim. Sýcak yerler fukara memleketi. Kýþlar, sýcak ve yumuþak geçtiðinden, ne kalýn giysilere ne de gün yirmi dört saat yanacak sobaya ihtiyaç duyulur.

Metroya iniyorum, doðal gaz satýþ giþelerinin oradan geçerken gözüm takýlýyor insan yýðýnlarýna. Bakýyorum, insanlar uzun kuyruklar oluþturmuþlar. Sanýrsýn tüm Ankara kuyrukta. O anda aklýma, bir vakitler Türk siyasetinde rakibine hakaret etmek için “kuyruklar” tabirini kullanan hazýmsýz insanlar geliyor. Bu düþüncelerle metro giriþine varýp biletimi çýkarýyorum. O da ne? Burda da kuyruk var. Gaz kuyruðundan kýsa olmasý tesellim oluyor.Biletimi cihaza okutup geçiyorum.

Aþaðý iniyorum yine kalabalýk. Ýnsanlar her ne kadar sýraya girmiþ gibi yapsalar da. Tren, perona yanaþýnca önce binebilmek uðruna itiþ kakýþý göze alýyor. Kendinden önce sýraya girmiþleri yok sayýyor önlerine geçip dalýyor vagona. Kendini boþ koltuklardan birine atýyor. Zafer kazanmýþ komutan edalarýnda etrafa bakýyor. Kim bilir içinden neler geçiriyor. ..

Kalabalýklarýn peþinden ben de geçiyorum vagona. Bir kenara dikiliyorum. Ýnsanlar, kendi aralarýnda sohbet ediyorlar. Muhabbetin kahir ekseriyeti soðuk üstüne. Ýnceceðim duraða gelince soðuða muhalif bir bayan sesi duraðýn adýný anons ediyor.

Metronun, o sýcak ikliminden yeryüzüne çýkýyorum. Býçak gibi ayaz kesiyor yolumu. Bir anlýk tereddütten sonra, ivecen adýmlarala eve doðru yöneliyorm.

Akþam eve avdet ediyorum,kapýyý oðlum açýyor. Bizim köroðlu henüz haneyi teþrif etmemiþ. Oðlum da ekseriyetle ayný türküyü çaðýrýyor. Bu ne soðuk, konuþup dertleþmeler…

Soðuk ne yapsýn, o da emir kulu. Kendisine ne görev verilmiþse bihakkýn ifa ediyor. Böyle görevine baðlý, iþini hiç aksatmadan yapanlara ancak helâl olsun denir.

Gece vakti balkona çýkýp bakýyorum. Kar yaðmýþ mý?diye. Yok . Gökyüzüne baþýmý kaldýrýp bakýyorum hava zil gibi. Yýldýzlar göz kýrpýyor. Yýldýzlar da üþür mü ki... Gök yüzünde yalnýz yýldýzlar var. Hani derler ya týngýr ayaz. Aynen öyle.

Tam da bu noktada, aklýma çýtýr çýtýr yanan bir soba, üstünde bakýr bir demlikte kaynayan ýhlamur… Odada ýhlamur kokusu… Sobanýn kenarýna kývrýlmýþ mýrýl mýrýl uyuyan bir kedi geliyor.

Off diyorum! Devrandan doksandan bir gol daha yedim . Yediðim gole mi yanayým ,üþüyen Ankara’ya mý….
Ankara,25.01.2010