Adana’nýn sokaklarýnda yürüyorum,
Vakit akþam ve mevsim,
Ölü bir sonbahar.
Usul usul dökülüyor yapraklar,
Aðaçlar þikâyette hýþýrtýlarý ile.

Benim içimde sen ve hatýralar,
Bir aðustos akþamýný yaþýyoruz,
Sen ve ben güzel Ýzmir’in.
Týpký diðer aþýklar gibi,
Yürüyoruz Kordon’da el ele.

Ve ben Adana sokaklarýnda,
Geziyorum içimde senin aþkýn,
Seyhan boyunu Kordon’a benzeterek.
Ýçimi sararken biraz daha çaresizlik,
Kopuyor anýlar benden parça parça.

Yapraklarý dökülen aðaçlar gibi,
Allah’ýma bulunuyorum serzeniþte.
Geçen her saniye biraz daha,
Uzaklaþtýrýyor seni ve ben,
Kala kalýyorum Adana sokaklarýnda.

(Kara Kartal; ADANA)