Dört duvar arasýnda tarafýmýza sunulan ikazlar ve tembihlerle büyüdük.Can ciðer kuzu sarmasý misali karþýlýklý duran iki apartmanýn arasýnda ki sokaða çýktýk.Hafif rampasý,tek bir elektrik direði her iki köþe baþýnda duran bakkallarý,camlara çýkan kadýnlarý ve yaz akþamlarýnda apartmanlarýn kapýsýnda oturan ihtiyarlarýnýn bulunduðu sokaðýmýzla tanýþýverdik..

Direkleri olmayan iki taþýn direk görevi görmüþ olduðu kalelerimizi kurup,top oynadýk.Evlerin camlarýna vuracak kadar asi çocuklar olmasak bile topumuzun asiliði karþýlýðýnda,evlerin ikinci ve üstü katlarýndan dökülen isyan sularý ile ýslandýk.Dört duvar arasýnda bulunan aðabeylerimiz dýþýnda,bizleri kötü olandan uzak tutan fakat kötülüðün içinde olan aðabeylerimizle tanýþtýk..

Okulda ki sýnýflarda bulunan sýralardan deðil ama yaþadýðýmýz hayatlarýmýz ile sýradandýk.
Gülen yüzlerimiz ise sýradanlýðýmýzýn bize sunmuþ olduðu hediye idi.Sýkýntýlarýn içinde olan ama yüzüne her daim gülücük konduran çocuklardýk.Gülen her yüzün altýnda yatan gerçekleri, geçen zaman içinde gördüðümüzde ise,o gerçeklerin altýnda yatan nedenlerin,anlatýlan peri masallarýnýn çok uzaðýnda olduðunu fark ettik.Zevkler ile renklerin tartýþma konusu olup olmadýðýnýn tarafýmýzca bilinmediði o dönemlerde,tek bildiðimizin zevk alarak yapýlmadýðý ortada olan gerçekler idi.

Boþ olan her þeyin,kendilerinin gözüne batan çöp olduðunu sonradan öðrendiðimiz ama o zamanlar kendisinin nasýl birileri olduklarýný bilmediðimiz ve görmediðimiz,Müteahhit'lerin çok yeþermediði,boþ arsalarýmýzda yaptýðýmýz mahalle maçlarýnýn ardýndan,bitkin halde sokaða dönen çocuklardýk.Mahalle maçýnýn sonucu ne olursa olsun,tek elektrik direðine asýlý takým tabelasýna sonucu yazan çocuklar olduk.Boþ olan arsalarýn üzerinde yaðmur sonrasý çamur olan topraðýna oyun oynamak için sapladýðýmýz her çivinin,yýllar geçtiðinde yüreðimizde aný olarak býrakacaðý izlerini o zamanlar anlamayanlardandýk.Anlama konusunda ne kadar kýt olduðumuzu sanmýþsak ta,bir eylül sabahý evlerimizin pencerelerinden sokaða göz attýðýmýzda
apartmanlarýmýzýn duvarlarýnda büyük harflerle yazýlý olan üç harfleri silen komando askerlerini gördüðümüzde o çocuk aklýmýzla yýllar geçmesede o zamanlar anlamýþtýk..

Sokaða nadir gelen kamyonlarýn kasalarýnýn içinde,köþe kapmaca oynadýðýmýz zamanlarda ise,
büyümemize neden olan ve üzerimizden tank misali geçen yýllarýn içinde hayat ile oynadýðýmýz köþe kapmaca oyun olduðunu yaþadýkça öðrenen o zamanýn çocuklarýndan olduk...

Rüzgar her estiðinde sokaðýn elektrik tellerini sallamasýnýn ardýndan,yaþanmakta olan þimdiki zamanlara geldiðimde ise;Elektrik direðinde ki telleri sallayan rüzgarýn,çocukluk anýlarýmýda sallayacak kadar kuvvetli olduðunu bilmek,rüzgarýn kuvvetini öðreten derslere girilmesinin gerek olmadýðýný hatýrlattý..O rüzgar ki...

Evlerin önünden ayakkabý çalan,kendi evlerinde uyuþturucu kullanan aðabey sahibi olan,okul dýþýnda geçinmek için çalýþan,pazarlarda limon satan,ne yaptýklarýndan ziyade içinde ki insan sevgisini delikanlýca ortaya sunan arkadaþlarýmý,öleceðim ana kadar bana unutturmayacaktýr.

Geçen yýllara inat iletiþimde olduðum o arkadaþlarýmdan bir iki tanesi kalsa bile,her birimizin yüzünde kaybettiklerimizi görmenin mutluluðunuda bizlere her zaman yaþatacak ve onlarý asla unutmayacaðýmýzý kalbimize söyleyeceklerdir...

Yoksa yoksa mý ?

Çocuktum,arkadaþlarýmdý,bir rüzgar esti,biz daðýlmadýk...

Baþkada bir þey deðil...