Bu sefer korkuyorum! Seni bir baþkasýnda aramak beni korkutuyor… Bir baþkasýnda seni aramak istemiyorum… Zor olacak, güç olacak ama olacak biliyorum! Amutlarý düþmüþ bir sevginin yükünü taþýyorum beynimde, kalbimde… Sana zor gelen benim kolayýmdý… Beni mutlu eden ise senin zorun… Ayný yöne bakmýyorduk, ayný þeyleri söylemiyorduk… Senin doðrun benim yanlýþým… Bazen doðruyu bilsen bile yanlýþý yapabilirsin… Biz seninle gece ile gündüz gibiydik… Düþünüyorum da bu denli zor olmamalýydý mutlu anlarýmýzý çoðaltmak… Sen haykýrarak sevdiðini söylüyorsun, bense sadece gürültü kalabalýðýndan ibaret görüyorum bu haykýrýþý… Yani içini dolduramýyorsun bile… Seni unutma çabasýna girmiyorum, zira boþa kürek çekmek daha çok yoracak beni… Ýyisini bulursam seni unuturum, haddi zatýnda aramayacaðým bile... Herkes parmak izleri gibi kendisini farklý görüyor, öyle de! Vücudum tepki veriyor, hüznümü anlamak için akýllý olmak gerekmiyor… Hayallerimiz diyorsun… Hayallerimiz yýkýma uðradý! Telef oldu… Mahvoldu…

Þimdi kim uykuya dalana kadar masallar anlatacak bana?! Kim karanlýk olacak yanlýþlarýma? Kim sebepli sebepsiz susacak baðýrýþlarýma… Hiç kimse… Seni unutana kadar kimse giremeyecek hayatýma… Yoksa ayný yanlýþlar tekrarlanacak.. Öyle ya soluk almazsan aynýný ararsýn onda… Araya bir nefes girmesi gerek… Nefes, soluk… Seni kaybetmek istedim ve gittim… Seni azlettim… Eðreti duran sevgi(li)mi senden geri aldým, adýný aþk olarak koyduðum iliþkinin sana fazla geldiðini düþündüm… Affýný istedim… Piþmanlýk duymayacak kadar bilerek ve isteyerek yaþadým her þeyi… Daha en baþýnda sen söyledin bana, eðer seveceksen nefret edemezsin… Nefret yok! Eðer baþlayacaksan, yapacaksan piþman olamazsýn… Piþmanlýk yok… Sen hem þarabý içmek istedin, hem sarhoþ olmamak… Denizde yaþayan balýk unutmaz suyu… Kýrmadan, dökmeden gitmek istedim… Ýzin vermedin… Daha ben kapýdan çýkmadan “ama” diye baþlayan bir sürü itirazlý cümleler kurdun… Hiçbiri kalmama sebep olamadý… Hastalýklý bir iliþkiyi iyileþtirmek istemedim… Bu imkânsýz… Yazýlmýþ dolu bir kâðýda bir þeyler karalamaya çalýþmaktansa boþ temiz bir sayfaya yeniden yazmak daha doðru olur þimdi…

Madem sen bir deðersin, ben býrakýyorum seni… Pes ettim… Baþkalarý uðraþsýn senin için… Hakkýný da teslim ettim… Vicdanýmla ilgili tek bir sorunum kalmadý…

Bu sefer korkuyorum! Seni bir baþkasýnda aramak beni korkutuyor… Bir baþkasýnda seni aramak istemiyorum… Zor olacak, güç olacak ama olacak biliyorum! Amutlarý düþmüþ bir sevginin yükünü taþýyorum beynimde, kalbimde… Azat ettim seni, men ettim… Kurulacak tek bir cümle kalmadýðýnda gittim… Þimdi baþýný yastýða koyduðunda acýyý tamda içinde hissediyorsan eðer… Hayatýn güzelliklerini yaþayamýyorsan… Faydalanamýyorsan… Ve elbette yaþatamýyorsan… Eksiklerini göremiyor, tamamlayamýyorsan… Hep ayný hikâyeyi bir diðerine anlatmaktan býkmýyorsan… Basmakalýp düþüncelerini satmaya çalýþýyorsan… Dünya senin etrafýnda dönüyor sanýyorsan… Kifayetsizliðini kabullenemiyorsan… Azý verip bunu da inayet biliyorsan…

Azat ettim seni! Men ettim kendime! Kendimden kurtardým seni!