Annem Ve Ben

yaz ortasýydý.

ve temmuz ayýnýn en sýcak günlerinden bir gün idi.
sekiz, dokuz yaþlarýnda bir çocuk düþünün ki hayatý dopdolu yaþamak için sudan karaya çýkan balýk misali bir yaþam çýrpýntýsý içindeydi. Ýþte o balýk misali yaþam çýrpýntýsý içinde olan çocuk bendim.
Belki de hayatýmýn en anlamlý safhalarýnda muzdarip bir gönülle geleceðimi planlýyordum.

Köyümüz kasabadan epeyce uzaktý. Onun için her zaman gitmek mümkün olmazdý. Ancak gün o gün olurdu ki pazar kurulurdu. Ýþte o gün benim bayramým olurdu.,

Annemle beraber, ellerimizde yoðurt bakraçlarý, yaya olarak bir saate yakýn yol aldýktan sonra o güzelim kasabamýza varýrdýk. Dedim ya ben sekiz dokuz yaþlarýnda bir çocuk idim. Nasýl mý? Kýsa boylu ve hafifte kiloluydum.Annem yoðurt bakraçlarýný taþýmam için bana verirdi. Ben ise deðil yoðurt bakraçlarýný kendimi bile taþýyamazdým.

Pazara varýp yoðurt bakraçlarýný sattýðýmýzda ben heyecanla annemin eline bakar, bana vereceði üç beþ kuruþluk harçlýðý beklerdim.
Annemin bana verdiði üç beþ kuruþluk harçlýðý yine hayatýmýn en anlamlý varlýðý olan annem için harcardým.

Ve annem bana hep kýzardý. Bak oðlum derdi;
Zaten zar zor bakraçlarý taþýyýp getiriyorsun sana verdiðim üç beþ kuruþluk harçlýðý niçin benim için harcýyorsun.Ve ben derdim ki annem güzel annem hayatýmýn anlamý olan annem senden baþka anlamým yok ki onun için harcýyayým.

Ve halen diyorum ki annem için deðil üç beþ kuruþ,bir ömür bile harcarým.
Umarým herkes annesi için bir ömür harcamayý göze alacak kadar yüreklidir.