Hiç kimse ölmesin

Yaralanmasýn diye

Vazgeçtim tahtýmdan.

Girmesin diye masum rüyalara

Yenilgi, korku, öldürmeye dair fikir

Payým olmasýn diye

Kin'le, ah’la düzülen aðýtlarda

Adým anýlmasýn diye lanetli beddualarda

Caydým krallýðýmdan .


Ben bunu artýk kimse ölmesin diye yaptým.

Erguvan renkli gecenin koynunda vurdum yere

Gazoz kapaðý niþanlarýmý, madalyonlarýmý

Renkli kartondan apoletlerimi

Mantar tabancamý, sapanýmý

Azâd ettim bütün tahta atlarýmý

Sütre gerisinde býrakarak yürüdüm

Korkunun ve zulmün tüm lehçelerini



Çocuklar korkuyu bilmeden büyüsün diye

Açken, sefilken, vurulurken, ezilirken

Gülümseyen bir hayatý

Müttefik yapsýnlar diye kendilerine

Gülmekten korkmasýnlar

Utanmasýnlar diye yaptým aðlamaktan



Ardýma bakmadan yürüdüm

Ýnsanca yaþamayý zafer bilerek.

Büyümeden daha

Daha marþlarla kirletmeden dudaklarýmý

Çiçekli baharlara teþne yüreðim

Eylül hüznüne kurban boynumla

Türküler söylemek için

Gittim.

“Küçükten yâr seveni

Loyluda yaar, leylide yaar

Ley ley ley

Cennete gönderseler”