Yüreðimi öðütürken yeniden yapmayý baþarmak çok zor geliyor. Sýrtýmdaki pamuðun tonluk aðýrlýðý belleðimi ezip geçiyor. Kendime aðýrým, canýma, özüme. Özümden ölesiye uzaðým. “Uzaklaþ ki geri dönebilesin!”

Hiç geri dönemeyecekmiþ gibiyim. Tüm baðlarýmý kopardým. Öyle ki tek bir baða dahi tahammülüm yok. Yüreðime ne yaptým! Nasýl yaptým! Bilmiyorum. Yabancýyým iþte; hem de hiç tahmin edilemeyecek bir uçurumlukta.

Sözlerim týslayarak boðmaya hazýr bir dolulukta. Sözlerimi kendime akýtýyorum, boðuluyorum. Yutkunamýyorum. Önce boðup sonra mý zehrimi akýtsam, yoksa zehrimi akýtýp sonra mý boðsam? Ne fark eder? Ýkisinin de ucunda ölüm. Ýki ucu ölümlü seçenek.

Gördün mü bak, geri dönmeye hiç niyetim yok. Geri dönersem öldüreceðim. Ölmek daha iyi. Býrak, uzaklaþtýðým yerde kalayým. Kendi baþýma öleyim. O kadar hasretim yalnýzlýðýma. Varsýn kurtaracak tek bir kiþi dahi olmasýn. Ölümden þikâyet eden kim, þikâyetim kendimden.