San'a Sen'i anlatmamý isityorsun kalemimle, kaðýt üzerinde yazdýðým kelimelerle, cümlelerle. Yazýyorum, sana arzu duyduðum heyecanlarýmý, dokunuþlarýmý.
Okuyorsun kaðýt parçalarýnýn üzerindeki sadece mürekkebin rengiyle renk alan yan yana dizilmiþ, alt alta sýralanmýþ kelimeleri. Saklamak istiyorsun yazdýklarýmý,
yeri geldiðinde bir Padiþahýn fermaný gibi, yeri geldiðinde ilacýnýn reçetesi gibi, yeri geldiðinde ders kitabýnýn yapraklarý gibi, yeri geldiðinde not defteri gibi, yeri geldiðinde karne gibi, yeri geldiðinde istifa mektubu gibi kullanmak için, beni kullanacaðýn gün için.

Biliyorsun aslýnda senin için yazdýðým onca þeyin aslýnda hiçbir þeyin ne kadar kýsa ömürlü olduðunu, olacaðýný. Biliyorsun okuyup anlamaya çalýþacaðýn o þekilli harflerin mürekkebin kaðýt üzerinde kuruyacaðý zaman kadar kýsa olduðunu. Biliyorsun, yarýn gözünden akacak bir damla yaþýn kaðýt üzerindeki o
makyajlý sözcükleri nasýl daðýtýp darmadaðýn bir hale getireceðini.

Uzatmak istiyorsun mürekkebin kaðýt üzerindeki kuruma zamanýný, biliyorsun kuruyunca da acý çekeceðini. Bir tedavi arayýþý, bir hayat dersi, bir hatýrlanma hissi, bir deðer kazanmasý uðruna olsa da, bunun adý sadece ateþ basmasý.
Bir ateþ basmasý uðruna hevesli ama bir o kadar da mutsuz umutlu.

Kendine bahþedilmiþ güzelliðin farkýna varmak istemezcesine, içinde yükselen okþama isteðini þekilli harflerle avutmaya çalýþarak mý anlayacaksýn beni.

Nasýl inanabilirsin !.. gözlerinin içine bakmadan, her bir harfi yazmak için 29 kere düþünüp sana seni seviyorum diyebileceðime, bitanem diyebileceðime, hayatým diyebileceðime....

Düþününebilirsin, inanabilirsin, bekleyebilirsin de, çünkü sen düþünemeyeceðine, anlayamayacaðýna, hissedemeyeceðine þartlamýþtýn kendini; zannettiðin aþkýn ilk harfine, 29'un arefesinde, o gün de yelkenler fora demeye.

Ýçinden yükselen okþama isteðini uyandýrýyormuydu akýntýya kapýlýp amansýz yerlere doðru gitmek, yoksa sadece, zannettiðin aþka doðru yol amak için açtýðýn yelkeni, rüzgar yalayýp geçiyormuydu, bir alevin kasýklarýný yalayýp geçtiði gibi.

Rol mu kesiyordun kýsa metrajlý filmine, yok sa bir fotoðraf mý koyuyordun albümüne.

Ben ise dudaklarýmla anlatmak istiyorum sana.

Duysan da duymasan da...

Korkuyorsun , sus diyorsun , anlayamýyorum seni diyorsun ..Anlamak istemiyorsun, kolayý, basit olaný seçiyorsun.
Seni seviyorumu yazmamý istiyorsun. Ben bunun yazýlamayacaðýný yaþanacaðýný anlatýyorum sana.

Anlasan da anlamasan da...

Çünkü biliyorum yazdýklarýmýn, tutttuðumda beni titreten avuçlarýnýn içerisinde bir gün buruþturulup atýlacaðýný, biliyorum yazdýklarýmýn bir gün ateþte kül belki de bir ateþin sýcaklýðý ile buhar olup uçacaðýný...

Seni sevmiyor mu, okþamýyor mu; gözlerimin sözcüsü, ruhumun elçisi olan dudaklarým. Zor geliyor deðilmi sana, dudaklarýmdan çýkaný gözlerimin içine bakýpta anlayabilmek, beni hissedebilmek.
Zor geliyor sana, zor geliyor, çünkü kopya çekemiyorsun, tozlu raflarýndaki aþk-ý ilandan, son kullanma tarihi geçmiþ ilaçlardan, yapraklarý solmuþ kitaplardan, notsuz kalan defterden, sýfýr aldýðýn hayattan, yok olduðun sevgiden.

Seyretmeyeceðim, sonu belli olan filmini...
Seyretmeyeceðim, kýsa da olsa filmini, bakmayacaðým renkli de olsa albümüne...
Seyretmeyeceðim, filmin sonundaki mutsuz ve umutsuz akan göz yaþlarýný...
Yazmayacaðým, sana pembe kalemimle siyah yazýlar...
Yazmayacaðým, sana yakýþmayan hiçbir þeyi...

ÖzCaN™