KÖTÜLÜÐE KAPILAN ÝNSANLIK

Bulutlar çekiliyor insanlýðýn önünden
Ve yeryüzüne iniyor nurlu melekler
O melekler ki bizleri alýp götürüyor her birimizi bu köhne alemden
Ýçimizin karardýðý bir gün de gittik meleklerle birlikte bizi yaratanýn alemine
Dizildi tüm insanlýk bir tespih gibi
Çektik her birimiz mahþerin en acý anýný
Kimimiz o anda anladý ve gördü cehennemi
Kimimiz de gördü cennet bahçelerini
Ve mahþer bitince tükendi hem insanlýk hem de alem-i cihan
Yok oldu asýrlar boyu yaptýklarýmýz
Bütün emekler bitip tükendi kýyametin toz bulutunda
Kimi alimler gelip geçse de yeryüzünden
Hiçbirimiz de anlamadýk bu önemli beyinleri
Ve bu yüzden dünyadaki cenneti yaþayamadan
Daha dünyadayken gördük en acý cehennemi
Ve o anda tükendi aciz bedenlerimiz
Sonumuzun acý olacaðýný bile bile gittik kötülüðün kucaðýna
Bizler mutlu olduðumuzu sanýrken
Gün geldi doða acý yüzünü gösterdi kýyametle
Ve öylece tükendik her þey gibi
Ne gözlerimizde akacak yaþ kaldý
Ne de Allah’a yalvaracak yüzümüz.
Ve öylece bizi bekleyen azraille girdik topraðýn altýna
Hayat denen güzelliði yaþayamadan bitti cennet sandýðýmýz dünya alemi
Ve her birimiz cehennemin yakýcý kapýsýndan girdik içeriye
Yüzümüzde acýnasý bir ifadeyle ve içlerimiz kararmýþ bir halde